Yang. Jaargang 17

Mijn stad

A

Zelfs de middag is bleek en door de zon geschonden
en boven mijn stad murmelt een lucht adembenemend
zwart van de onzin en ziek van lawaai.

Mager de onrust van ziekte beleven
onder haar schijnheilige daken woekert de nacht
kaler dan glas en door regen gezegend.

Onnoemelijk is de wind die overslaat
als roddelpraat en aangetast zijn huis verlaat
gebouwd van achterbakse stenen.

Het stappend verraad nadert de huizen kortzichtig
en elke steen binnen handbereik
wordt door deuren en vensters geworpen.

Al jaren hangt een verblindende schemer
in de laaiende straten van mijn stad
en fakkels van pijn overschrijden binnensmonds
hun stervende stervende drempels.

[p. 43]

B

Steen voor steen groeien woorden in de adem van mijn stad
en klanken van haat bederven haar huizen inwendig,
maar hoop wappert in vlaggen gretig halfstok.

Gelet op dit zwarte gelaat van de nacht
waarover geen pijn meer zou vloeken in wonden
en enkel geen schaduw als schaduw verbleekt.

Gevels, onophoudelijk uit stenen verzameld;
hun wankele muren herkennen slechts woorden gevaarlijk
en alle bevende huizen begeven en beven van schrik.

C (Adieu, mijn stad!)

Duidelijk, onder de krassende stilte
laat ik mijn nagels niet zien.

Ik zal heen gaan in vogelvlucht
en slechts datgene aanschouwen
wat ik het laatst heb gezien.

De huizen zijn dicht,
mijn geuren ontnemen
en in het oog van de straat zwijg ik niet meer.

Ik heb in de straten gedoold, moe van het wachten
en elke steen die ik nu voel, raakte me aan.

Nee, nooit onthou ik de taal der magere priesters;
stil werd ik betast door hun woorden die zwegen
en enkel mijn adem werd gezegend, door regen!

Wat ik heb geleerd staat nergens in boeken vermeld:
enkel moeder draagt waarheid in haar warmere handen
en rondom mijn gelaat cirkelen traag en geduldig
de vogels.

Jan Perqui