Yang. Jaargang 17

[p. 60]

Gedichten

Eva

Eva, gij die mijn oergrond wekt
en oergrond zijt,
met uw spelonkige, amniotische wanden
doorgloeit gij de geboorte van mijn geest
en maakt hem aldoordrenkt en aldoordringend.

Leidsengel van mijn scheppend deel
leidend diepwater van mijn gronden,
gij die de vormen zijt waaruit vervoering
uit mij stijgt,
mijn opsijpelende dauw naar het oneindige,
veerkracht van mijn vlucht
en vredig veld van mijn intieme kracht,

gij zijt verschijning voor mijn verdwijnen
matrijs voor mijn vervulling
afgrond voor mijn hemelsprong.

Mijn milde aarde, reeds alles is in u
en gij ontvangt mijn dorst en lest mij boven laven
en vult mij broeiend met een veld,
uw gave en mijn openbaring,
vol kiemen en vol wegen van mijn hemelvaart.

De god daar stijgt tot de godin
waar beiden, één en ruisloos, opgaan in de
duizel van de trechter.

Christus en beul

Hoe lang, Christussen,
zal men u kruisigen,
hoe lang, beulen, zult gij uw beulschap loven,
gij beiden uit hetzelfde heimwee
opgestaan
tot aan een wig der wegen?
Zijt beiden gij soms wortel van het leven?
Is leven gods vergissing
of god het waanbeeld van wie Christus is?
Hoe zal ik dit beleven
ik die Christus ben en beul?

Zo moet ik stijgen tot mijn hoogste trilling
tot waar zij met het wezen samentrilt
en is wat is,
geen wig maar eenheid
van mijn ongeboren brood
van mijn ongrondelijke grond.
Mijn diepste wortel voel ik daar
die opgaat in mijn hoogste sprong,
mijn ruimste straling.

Geen beul en zelfs geen Christus meer,
zij zijn voorbij,
ik ben hen nooit geweest.

Maar in de tijd: hoe lang?

Erik van Ruysbeek