Yang. Jaargang 17

Gedichten

Sombere varens van gedachten,
statige schaduw over't vochtig
mos van herkomst, orchideeën,
met bloemen als bleek vlees, verraden
't langzaam gisten van gedichten
in een onderhuidse wereld
waar bloeien en spreken ongedeeld is.

Als 't landschap te wild werd, schoot hij het af.
Soms kwam hij thuis, moe en gebogen,
met een heuvelrug over zijn schouders.
't Was goed voor de stand van het landschap beweerde
hij steeds, maar toen ik ging kijken zag'k enkel
een lang, kaal gat dat al zachtjes
begon te stinken. Sindsdien lust ik
gebraden heuvelrug niet meer.

Theo van Baaren