Yang. Jaargang 17

[p. 83]

[Gedichten]

Vaak zit zij ingekeerd

Vaak zit zij ingekeerd boven een kom
waarin de kruiden staan gekookt;
een doek hangt om het hoofd;
zij spreekt een taal door neus en mond:
op dampen drijven ook orakels naar de keel.

Haar voet ontwaakt: hij schrikt de jachthond af,
die in zijn slaap de reutel van het wild herhaalt.

Waar zij dwalend deuren openmaakt,
trapt zij een visgraat in de vloeren van parket,
maar laat onaangeroerd wat tot geluk vervoert.

Zij schuilt in de herinnering die niet bedaart;
op kandelabers valt de was waarvoor zij brandt:
er is geen adem die de vlam zo lang bewaart.

En wat nog meer beroert wordt buitenshuis verkend;

als zij het gras bereikt, vindt zij de vederbos
van wie gehelmd haar naar de dagen stond;
zij buigt naarvoor en in de val van kamhaar
komt zij de geliefde op een hals nabij.

De bloemen ondergaan de nacht

De bloemen ondergaan de nacht: voor de floraliën
van verdriet vindt zij de liefste
opgebaard en rond het lichaam
sluit het laken als een toegevroren plas.

Tegen zonlicht is dit liggen niet bestand;
in het gelaat ontstaat het zacht versterven
van de plant die tussen boeken wordt bewaard.

De duiven koeren op de morgen af; dat is het uur
waarop de troost naar achtertuinen leidt.
Langs de buitenzijde loopt een strook van teer
het landhuis rond: geen rouwbrief leest zo klaar.

Het lis vertraagt haar stap en wat doordrenkt
is met verdriet, ziet zij drijven als het brood
der ganzen naar de randen van het riet.

Bedachtzaam gaat zij weer in huis en het gemoed
klokt in de wijn die al te koel de glazen vult.

Bedwelmend werkt de geur die uit de kamer dringt;

niets is er dat zo gaaf in droefenis verhult
als bloemen feilloos tot een groot boeket geschikt:
de snijwond schuin op alle stelen doorgeknipt,
geen blad dat stervend onder water wordt geduld.

Gwij Mandelinck