Yang. Jaargang 17

[p. 84]

Gedichten

Retro

Om heimwee geef ik niets, nog niet.
Wat achter mij ligt, is van geen belang.
Geschiedenis, zei m'n leraar, is als gras.
'k Heb het onthouden: wie 't niet maait,

verdoet zijn tijd.

Aan sentiment, ook, heb ik lak.
Romeo en Julia, het is wel mooi
Voor Shakespeare en voor Zefirelli.
Maar ik ben liever Icarus of Prometheus,

desnoods Don Juan.

Terwijl hij weer géén vrouw berijdt
Omdat, in haar, 't beeld van zijn moeder
Niet is klein te krijgen

met haar penisnijd.

Keuze

Is er één druppel bloed
die zichzelf in toom houdt
op het einde

als de man als de vrouw
reeds van hooi en koud

boud en bewust

het kortste eind trekken
dat de dood hen voor houdt?

Inzicht

Een kind in de sneeuw ziet
dat de wereld altijd zo is

Ouder geworden denkt het
dat wit al eens grijs is

Oud geworden weet het
dat sneeuw zwart en de dood is

[p. 85]

La rotonde

Een orkaan: een uitschieter van wind -
En de wind: een copulatie tussen luchtlagen -
De lucht: vervuiling binnen
Mijn lichaam - een gesloten water; private
Spiegel waarop zij ademt.

Ik zie mij niet, ik ben door haar
Beslagen. Buiten haar huid is niemand
Voor mij huis. In mij mag zij haar mooiste
Droom ten einde slapen, haar zoenen
Zinkend in mijn roerloosheid onder
Bevlogen bomen, bladeren gebeitst.

Méér dan een paragraaf heb ik aan haar
Gewijd. Een boekdeel lang leende ik
Uit haar leven trage beelden. Ben ik wat
Zij uit mij aan minzaamheid ophaalt, en zij
Mijn meest intieme taak? O, weke overdracht
Wanneer haar warmte mij bevrijdt!

Dit tragisch alfabet (regen die schuins
Marcheert, zuidwesten bolleboos), een hart
Spelde het voornaam. O, rijpe bloem, van elders
Kwam je kuise geur; ophanden in ons paviljoen
Was meer dan kelk en stamper. Iemand
Keek, zaad nog, al vragend op ons neer.

Verstuiving waarop bloed niet let;
En later: kind van de rekening
Stormenderhand veroverd, onzacht
Neergezet. In welk land zie ik haar ooit
Terug; en als ze lacht, hoe dan
Gedraag ik mij, als minnaar of als vader?

Love

Ik wil wel naar ze toegaan,
Al ben ik aanstootgevend;
En verre van sociaal in de zin
Van dat ik geef om niemand.

Geef ik mij aan iemand,
Dan enkel goed gekleed.
Want het plezier
Ligt hem in 't handgemeen

Tussen twee corpusdelen
Die men, als 'n gezwel, ja,
Letterlijk als 'n kwaadaardig
En onopzettelijk gezwel

Zo lang als mogelijk onontdekt laat.

Dit heet, in bijbeltaal, voorspel;
Waarna men, in het oude testament,
Met iedereen naar bed gaat.

Pieter Keppens