Yang. Jaargang 17

Paul Reynders

Dubbeltjes

Ik leef dan nog met woorden alleen
die wellustig als drank en rook
in en uit dat liefgesleten wezen vloeien.
Een helft en een andere die ze vervreemd
twee leven-op-afstand
telefoondialoog nooit meer
tot vereniging vergroeien.

Twee oevers liggen wij in de stroom.

Onze stemmen lijken de kleinmoedige espenbladeren.
Ze trillen als d'onzichtbare wind die door
het ongeschonden dorstige bos
kinderlijke kracht op bomen bot.
En daar houdt onze tijd voorgoed op.

Moet er dan nog eens gestorven worden?

‘Maar waarom?’ vroegen wij elkaar onlangs nog.
‘Tenzij’ - o hoor weer mijn fluister in je oor -
‘tenzij in de vreemde in ons
zo niemand als onze wederzijdse afwezigheid.’