Yang. Jaargang 17

[p. 16]

Jan Perquy

De zwartheid van een ruiter

Aan dit gebaar ontwijkt geen beest
het beven van Zijn vingers.

Op handen draaft de angst
een schot in alle kleine kamers.

Zoals de dood ook schuilt
in onze holle adem achter glas,
berijdt Hij weer de spiegels:

Met dit gebaar van elk los woord
treft het zware lot de tol der korte dagen
in het bijziend oog van een blind geloof
waarin we zwart Zijn focus horen
aan het plotse breken van ons glas.

(Zo heeft Hij in ons de as verstrooid,
evenwijdig aan de richting van Zijn aarde.
Want in elk snijpunt van de dood
grijpen we naast het antwoord van Zijn handen.)

In het harder hout van onze wormen
doorboren we voortdurend het traag verhaal
van een gebed
zo veelzeggend aan het vuur van elk verlangen
dat in ons wakker wordt
als de honger van Zijn as die ons herhaalt
na de zondvloed of de regen.

Hij doorwoelt de aarde met de kracht van onze voeten
en in het naderend geschuifel zoeken we onze adem uit,
aan de rand van alle dingen, waarin Hij sprak:

‘De tamheid van wat modder bouwt het land
zo vadsig vol ravijnen.

Zie de listen niet waaraan het speeksel hangt,
zo lang en vreugdevol gevaren.

Dit is de wijn voor elk zwijn dat ook a-zijn
zo bitter maakt.’

Het getrappel van Zijn stem is als de mest
uit de geur van onze adem gedreven
en in het dolende jaar van Zijn manen
worden de nachten nooit kaal.

Zuchtend in de galop der bewegende lippen
wappert de regen ons tegen.

Kom, laat ons vluchten in het gekreun van de maan;
zij heeft onze aarde nog niet omgekeerd
in het lawaai van Zijn brekende nagels!