Yang. Jaargang 17

[p. 51]

Pierre De Clercq

Een november

Morgen gaan wij allen samen,
op bezoek bij mensen wier gezicht
gevat in al of niet verguld'ovalen
hun deur voor altijd heeft gedicht.

Verstilde kille feestelijkheid
waarbij de hoog opgestoken kragen
tussen dit eenmalig witte bloemenrijk
ingehouden groeten nauwelijks hoorbaar verderdragen.

Géén van alle andere dagen
vervult mij meer met bange vragen
dan deze stenen schuilhoek tussen hagen
van die éne volmaakt tijdeloze zekerheid.

Waarom durf ik
nog nauwelijks te zeggen
dat mijn hart zwaar is
en droef mijn ziel.