Yang. Jaargang 17

Edgard Maes

mensen zijn marmotten
in hun stikkend terrein
de ontbinding tast aan hun botten
hinkend het instinct achterna
een narcotische reis
zonder weerga
met woorden als neonlichten
de suicide stallen blijven erachter verborgen
de nucleaire kontrakten opgestapeld voor morgen

in reeds gecementeerd engagement
spiegelen zij klaterpracht
terwijl de gebalde woorden
verloren en ontkracht
waaien
als dorre bladeren
voorbij hun apatische bewondering
mee in de wind
van hun electronische verstarring