Yang. Jaargang 17

Herman Vanderplaetse

Last

Reeds pint de mast
ten hemel, niets is een zware last.

Je huid gebreeuwd, je zeil gebrast,
je voert je zwaarste last.

Je schrijdt in jezelf,
je tast het gewelf
van hemel en dijken
af, laar en lariks wijken.

't Verlorene peilen, 't ogenblik meten:
al het andere vergeten...
kan het nog na
Verdun en Hiroshima?
En die tijdeloze onrust
achter de kust
die stil maakt,
de kille vinger raakt
ook jou: nog is het hart ombeemd
maar laar en lariks wijken, de aarde
zuigt, zuigt in de uiterwaarden
en 't lijf is al ontheemd.

Reeds punt de mast
ten hemel vóór de nacht,
maar 't niets is een te zware last
wanneer de kombaars wacht.