Yang. Jaargang 17

[p. 62]

Dirk van Bastelaere

De feesten van onverschilligheid

Achter de gordijnen van een pijnlijk vergelijk
En gewilde onbeweeglijkheid verging de liefde
En loste op in het kader van een nieuwe lucht
Zoals in te lauw water.

Wat zoek raakt,
Hoeft daarom niet teruggevonden.
Maar langs alle zijden blijft
De dwangbuis van waarheid en rang gelijk
En dreigt de wereld als een oude ster
Die zich uitbreidt, aantrekt en verplettert.

Ook al lekt de inktvlek van de liefde uit,
Ook al waagt zij zich op de gladde eis
Van vernedering, toch blijkt zij maatstaf
En geijkt op het gewicht der tederheid.

Nu kan alleen mijn tuin van puin
En schaduwen mijn heerlijkheid zijn.
Waar ik voorwaardelijk verblijf
In dienst van dagen die bewegen
Tussen de feesten van dood en ongeloof.