Yang. Jaargang 17

Magda Stael

Dode dingen...

Ze staan daar, als levenloze palen...
Spuwen rook hoog tot bij de zon...
Blokken, ijzeren ramen,
van ruwe grijze beton...
Ze stijgen en dalen,
waar eens de aarde groener was,
en een vogel koning was...
Waar de nevelen hingen over 't morgenfrisse land...
Daar voert nu rook de bovenhand...
Fabrieken met mensen gevuld, vol rumoer en lawaai...
Mechanische dingen...
Zonder hoop herbeginnen...
Ze spuwen hun gassen, tot dichter bij ons...
We slikken ze op, en geven ze morgen...
De nevels vervagen, de nacht valt in...
Wij slapen, zij nooit...
Gestadig waar voort, de wereld tenonder...