Yang. Jaargang 17

[p. 68]

Eric Simon

tout nu dans le désert
avec un wandelstok
wilt hij dat hij alles
nieuw kan nemen

zijn lach helt gulzig
maar de onderlaag ervan is:
ontstoken leven
hij praat om niet te zweten
en zwalpt als een kind dat een tekening toont

hij snijdt dat leven en
zijn lippen kleven
zijn tanden rotten op een rij

de intellektuele landloper vult luid zijn reserves
waar
(we wachten er allen op)
de depressie in zal hakken

dan
trekt hij opnieuw zijn pyama aan
met als doel:
zijn bed te zijn
het bed te zijn
een bed te zijn
een vastliggend verlengde van de grond

en zelfs geen vliegende vogel meer dan
kan nog een streepje reinheid voor hem zijn