Yang. Jaargang 40

[p. 104]

[p. 105]

Robert van Ruyssevelt
Uit het dagboek van een modelbouwer

Geef mij het graf van Mengele! Opruimen; opnieuw beginnen.
Zinnen snijden uit weggegooide kranten, de grote, echte vlinders
gevangen op warme wind: geef mij het graf van Mengele.
Wie kijkt er nu nog naar een losgewroet, zacht naakt?
Dat zwijgt, niet in de lens kijkt.
Spreekt zij woorden die kunnen staan? Schots en scheef, aangepunte
paaltjes, van creoline doorweekt.
Twee paar handen, die belegde broodjes uitwisselen en terugdeinzen.
In een ijzig, leeggelopen heelal wordt niet geruild.
Het is moeilijk de zelfstandige stukken bij mekaar te brengen. Om het
idee van een band te creëren. Als tijd enkel een attribuut is.
Geef mij de man die het graf van Mengele wil vinden. De man met
prospectussen onder de arm, het hoofd in een vreemde hoek op de nek,
alsof je hem ving tijdens hoofdschudden; hij wil ongetwijfeld de
beelden van het carnaval in Rio uit z'n kop slingeren.
Voor de verlichte reclameplaat van een bushalte: een draadloze
telefoon. Ook haat schept bedrieglijke zekerheden.

[p. 106]

 

Je wou vader vinden, wel, hij staat niet in de catalogus.

 

Ook niet bij de nieuwigheden, want hij kan onmogelijk een zittende,

 

wuivende of voorbijfietsende accessoire zijn.

 

Vader is geen afbeelding, slechts een gastvrij erfstuk: een tafel.

 

En op die tafel, eerder lang, maar niet breed, liggen

 

verschillende stapeltjes boeken.

 

Zo breng je 't bij mekaar.

 

Op de diepe nerven, over de ingekraste woorden. De vijf delen Jules

 

Verne, een oorlogsuitgave; een stapel Historische Verhalen en de

 

kleurrijke banden Jongens en Wetenschap.

 

Aan die tafel zal je aanzitten, al die vertrouwde stapels voortdurend ver-

 

schuiven. En ze werkt tegen, kraakt, gromt, stoot vernis af, een kleverige

 

laag op je vingers; kromt zich katterig; regelmatig moet je bukken om

 

een gekreukte band op te rapen.

 

Ja, een tafel op hoge poten, tegen je ribben aandrukkend, tot je

 

tussen muur en tafelblad geklemd zit en je niets anders overblijft dan te

 

herlezen.