Yang. Jaargang 40

[p. 486]

[p. 487]

Tonnus Oosterhoff
Gedichten

Hoestte U bij dat concert?
En van schaamte ben ik gestorven
De opname hebt u verkorven!
En van schaamte ben ik gestorven
De levende klanken van Schubert
de zwewevende vingers van Brendel
en U, dus. U, U..

U wordt welbedankt! Namens allen!
Ik was moet u weten verkouden.
U had toch thuis kunnen blijven?
De uitzending, dertig jaar later,
heeft heel onze middag bedorven.
En ik ben van schaamte gestorven

[p. 488]

 

‘Zeepaardje in aspic.’ lispelt de donkere ober,

 

neemt de menukaart in, laat wat wil eten

 

bij het gerecht, een vlam met een rugje.

 

 

 

‘Je ogen.’ ‘Je ogen.’ Hand over de tafel.

 

Kunstmatig halfduister, kunstmatige koeling,

 

verdienste.

 

 

 

‘Je hand wordt rimpelig, ouwe.’ ‘Van het geld’

 

‘Wat?’ ‘uitgeven aan jou.’ ‘Dat is flauw.’

 

Eet nou.

 

 

 

Iets kleins voor de schuurmond, amuse hangar.

 

Brand in het kleinere brein. ‘Laat dan staan.’

 

Loenst vals

 

 

 

loenst lief. Op het strand ligt een zeester,

 

op zijn hersens de pet van varkensbalzakkenleer, en

 

haarklisjes in de knieholtes. ‘Loop nou.’ ‘Loop zelf maar.’

 

Hierdoor naar binnen? Naar buiten

[p. 489]

 

Schreeuwde je het uit? Langzaam

 

Terwijl hier de seconde verder

 

en verder tikt

 

valt eender waar de kaars uit.

 

Wanden kindertekeningen. Geknikte klok

 

Waaraan moet je denken? Ik moet niets.

 

Bekrast. Bekrast