Yang. Jaargang 44

[p. 476]

[p. 477]

Lucas Hüsgen
III.1 Ik wilde het voor je oplikken, lief

Tegen de concerten moet ik vondsten bedenken met een hangslot.

Oversized regenjas in garderobekast op moeten takelen met moeite.

Gluren bij de bushaltes de winkelmeisjes constant naar de goedzak.

In een ar slapen vrouwen: hun lichamen liggen naakt ineengekruld.

Ik moet de kastjes openschroeven, ik moet de feestganger kalmeren.

Tussen vliegen, lissen en handen door wuiven de telers naar minuten.

Wat in zijn jonge jaren wel niet werd getokkeld op de Kazakse steppe.

Toen ook jouw vingerkootje aan onze eerste slingerbeweging ontbrak.

Kom jij met de trafo in de hand een schilderachtig landschap toejuichen?

De aanleg van metrolijnen en verkeersbruggen was iets van lang geleden.

Haar ranke schouders pasten in het beeld: mantelpak van zalmroze poplin.

Jij stond op de foto met een tulpenbol, maar jij jongleerde in een jekker.

Onze hartelijke verstandhouding strekte zich 's avonds uit tot bij het kanaal.

De aanhankelijke stelletjes kwamen gisteren zowaar de potkachels jatten.

Ik heb mijn verwarring bij de wandeling, correct gekleed, toch versmaad.

De makelaar van de paviljoenen spreekt met de tegenstander nadrukkelijk.

[p. 478]

Langs de avondlijke hellingen slingerde zij de fiets rond haar schouders.

De zee mocht lang niet glinsteren onder de vliegers. Zij raakte gestileerd.

Vliegensvlug borrelden mammoeten hun methaangas vanuit de rivieren op.

Lang mocht ook morgen, tussen de containerschepen, de zee niet glinsteren.

Het gesteente dat onderzoekers blootlegden, moest ergens anders ophouden.

Mag de zee zo heel lang niet glinsteren? De vraag mag wat scherper gestileerd.

Wij bezochten ginds een eiland van een voormalig bokskampioen, verkrampt.

Toch mocht lang de zeearm niet glinsteren, zonder havenkranen of loodsen.

De wichelroedenloopsters glipten met onelegant pandoer uit de Volkswagen.

Ik weet, gestileerd, nog steeds niet hoe lang de zee wel/niet glinsteren mag.

Een koppeltje uit een driehoeksverhouding zeulde de illegale schildpad mee.

Plots mocht de zee al glinsterend glinsteren, en zij was allerwegen gestileerd.

De opdrachtgever ontving het boek over vulkanen, passend bij zijn filosofie.

Wat was de albatros toch een oud vogeltje: veren tussen knapperend hout.

Vanuit alle tijden dromden de oncharmante weervrouwen samen in de wind.

Met muts of dikke capuchon of veldleeuwerik wachthouden bij de etalages.

Ik sta in de wind als wreker van de wind: eis mijn eigen digitale montagefoto.

[p. 479]

De trompetter die het skipak uitdoet, beantwoordt vrouwelijke bewondering.

Rond de hindernisbanen zingt met mij een aubade: ‘ISP plat, wereld pleite.’

De haren van een poedel vlijen wij straks naast paarden met zachte wieltjes.

Kite-instructeurs blijven over met hun vaandel, opschrift: ‘prettig levenseinde.’

Boven de weide, tussen de straten, onder de slipperstappen: de afgeschovenen.

De televisiecamera's werden ingepakt: de schimmel uit het circus trok lering.

Moeder, ik wilde dagelijks de montagefoto's knippen uit ons zondagskrantje.

Op stelten twee rondjes mogen maken op de binnenplaats - dan weer je cel in.

Vrouwelijke consultants strekken lam hun linkerhanden uit: aderen blauw.

De vraag luidt: gelooft een televisiekijker nog voldoende in het thrillergenre?

Na onze gesprekken over natronloog volgen gesprekken over huishoudazijn.

Paleontologen overwegen niet vanuit dierlijke drift hun leven te herformuleren.

In de witte danszaal moppert de maffioso nu al op zijn reclasseringsambtenaar.

Wat heeft die oude vogel toch een merg. Ik wilde het voor je oplikken, lief.

Laten wij, partijleden, met ons allen de vrolijkste mensen ter wereld blijven.

Verdomme, de zee mag opeens glinsteren. Methaangas heeft het haar geleerd.

Ik stak de litanieën voor de machine af. Mijn moeder troostte de albatros niet.

[p. 480]

Stoffig kieperden zij de feestvierende zwaardvissen in een hoge tinnen kuip.

Wat wordt er tegenwoordig niet allemaal opgevuld met brandende bussels stro?

Samen met jouw aloude eigen glimlach de aloude vogel mijden in het praten.

Het meeste dat spreekt laat zich met vriendelijke moeilijkheden verwisselen.

Het kunstmuseum dat de groep bezocht, was nietje stoffelijk overschot.

De jonge zwaan hanteert een elegante methode van haar nek verdraaien.

Waar de lange lijnen van de grachten zich in de garagedeuren spiegelen.

Het meeste dat spreekt alsof het bestond rekende al op vergetelheidskunst.

De visagiste volgde onder klantengezanik de sporen van het bloedkoraal.

Ik zuchtte in een kraamkamer met het merg van een uitgebannen vogel.

 

 

De montagefoto vertrouwde een absolute droomprins ons ontbreken toe.

Verankerden de lotgenoten zich in het ecosysteem - van brave borsten?

Gestileerd naar de overkant gluren. Heel kort luisteren naar concerten.

Een aan kinderen aangepast droompaleis beslaat rekenkundige materie.

De verschillen, als het experiment zo verloopt, laten de deelnemers koud.

Het strafregister vertoont allemans zwerflust, omdat u dat niet verwacht.

Het merg van een volgende oude vogel verzekerde u nog van ouderdom.

[p. 481]

Onder een zweeftoestand van harde slagen wil ze slapende verbrijzelen.

Wat aan scherven werd doorstaan, kon met jongelingen gestileerd begraven.

De strafregisters koesteren bezetenheid met zwerflust per mobiele telefoon.

Vanaf volgende week luisteren ook koninklijke namen de strafregisters op.

Optiebrokers herdenken de knokpartijen in de hortus van het mortuarium.

Priesters en voorgangers raakten aan dooprituelen zonder water gewend.

Wie bij recepties spelden verlootte, kenden snel strafregisters van merg.

Ik beveel helemaal geen hapje zalm aan, ik beveel uw keel een boa aan.

De gestileerde kok offreerde tot zijn dood geurige diners met bruine bonen.

De denkertjes houden zich bezig met de vraag of water sinds gisteren kookt.

Luidkeels zijn ook de stervelingen de permanent afvalligen van de zeeën.

Ik melkte de koeien voordat het te laat was, en mijn handen verteerden.

De amandelstruiken ontsliepen. De pruimenbomen sloegen hun ogen neer.

Ik wil de schilderkunst, standvastig in het kader, ontstemmen tot gedachten.

Broers en zussen werden aangezocht om getweeën in de kuil te springen.

Met het merg van de oude vogels wilje functioneren op het emaillen pad.

Het denken blinkt uit als een hond: hij rent achter de staart waarop getrapt.

[p. 482]

Van de oude vogels de botjes van de vleugelpen leggen naast gedachten.

In ruisen rondomgelegen, worden wij niet weggeduwd - dan in het zwerk.

De blikken slaan op een energiezuinige koelkast: wij overwegen uw zwerk.

Wat doen de astronomen, aardwormen, gestileerde bestemmers van zwerk?

Over ons die macht uitoefenen in navigatiesystemen, beschikt slechts zwerk.

Kouder de luchtlagen van de satellieten: technici nodigen de oude vogel uit

Zoveel zullen wij het allerliefste helemaal nooit meer komen ondernemen.

Op geen manier buiten de keukenmat beginnen wij aan goede manieren.

Lucide blijven wij op onze heuvels staan: wij vlaggen naar de kraanvogel.

Toen, bij de pontonbrug, sluimerde van de oever de helft in de nevel weg.

Toevalligerwijs kwam ook een zwaarbewapende militair met eendjes mee.

Slechts zo nu en dan verdienen de eendeneieren onze acrobatische stunt.

De afgeborstelde dichters schrijven de malle zinnetjes op hun voorhoofd.

De paviljoenenwandelaar bezong de lof van de laatste vriezenskoude morgen.

Zodra wij elkaar voorbij blijven rijden vanuit een windvlaag bij de bosjes.

De amandelstruiken verrotten niet in de tuin, de goederentreinen kraken.

Wij zijn met onze hoedje van papier als een oude vogel weltevreden.

[p. 483]

Tussen de struiken staan de stallen. De paarden dutten onder het mes.

Er steeds aan twijfelen, volstrekt gestileerd. En meedoen bij het huiveren.

Wij beginnen nog steeds aan onze resten, zijn daarvan ook de overblijfselen.

Eens naar de vismarkt gekropen, toen die er wel was. Wij betastten de vin.

Ik hoorde het kermen in een windvlaag: eksters sliepen met muisjes op het mos.

De paddenstoelen waken al over onszelf: wij hoeven niets anders te beginnen.

Wat waren de jonge paarden effectief beslagen, toen ze lachten bij de grapjes!

Waar overheen loopt het water van de zee, nu wij ons gestileerd amuseren?

 

 

Voor zover het niet constant regent, hoeven wij niet constant te wandelen.

Wij hoefden maar te blijven waar wij wilden: slapen bij de grijze poorten.

Het merg van de oude vogel liet ik zwenken, voorbij aan de waterpartij.

Moeten we kunnen blijven zitten als mogendheid van de hoogmogendheden?

Van de oude vogel het uitgelekte merg met plakplaat je, een hongerige snoet.

 

 

Wat is het toch een leven waard, met dromen van matrassen, buigende knieën.

Van de oude vogelen met hun merg zingt de rechterbuurvrouw bij haar tombe.

Wij zijn de doodgemaakte kinderen - en wij deden al jarenlang ons best.

In wijde havens consequent bezig gebleven met brieven van kade tot kade.

[p. 484]

Waren niet de wegen dan tot de oude vogel het merg ook in de windzak?

Vervloog het lange leven boven de korte tijdsspanne ook? Vanuit de wolk?

In de mosselpan met kokkels, enigermate verkrampt, sprak de moraalsocioloog.

Hij voegde zich naar de verloren malletjes in het merg van de oude vogeltjes.

Het massale verlangen van de leegloop naar de verloren mallen op het kluitje.

Het rietje van zijn rampenplannen gebruikt andere begrippen dan ‘mals.’

De welgemeende adviezen worden tijdelijk zachtzinniger in zinnenslacht.