Gedichten

[p. 140]

De drinker in Frascati

Gezeten in het wijnhuis met
De witte mergelmuren,
Spel ik de hangklok: nauwgezet
Verstrijken op metalen tred
De wijzers en de uren.

De wijn - paars in de rieten mand -
Hangt in mijn hand en schommelt:
Een klokkeslinger, die constant
't Geslonken glas vult tot den rand,
Terwijl het stadje dommelt.

Daar rijst, achter de steile deur,
Bedwongen in zijn sterkte
En in steeds wisselende kleur,
De bergenketen in mineur
Van het Albaansch gebergte.

De kimmen in verholen zwier
En daarin blauw geborgen
Het huis, de wijngaard, de rivier...
Het is een doek van Patinir,
Dat fonkelt in den morgen.

Een doek dat leeft! Een boerenvrouw
Sluipt met een ezelsveulen
Voorzichtig door het trillend blauw,
Of zij er iets in breken zou,
Of er iets in zou kreuken.

De wijn - paars in de rieten mand -
Hangt in mijn hand en schommelt:
Een klokkeslinger, die constant
't Geslonken glas vult tot den rand,
Terwijl het stadje dommelt.

[p. 141]

 

Hij nestelt zich in hoofd en hart

 

En broedt op oude droomen,

 

En al wat mij eens werd beloofd

 

Als kind, voel ik door hart en hoofd

 

Gevleugeld voorwaarts stroomen.

 

 

 

O schoone vleugelslag van al

 

Wat eens in mij verruischte...

 

'k Voel de cypressen in het dal

 

Als zwarte vlammen, lang en smal,

 

Zich ballen in mijn vuisten.

 

 

 

Verzadigd sta ik op en dank

 

Den Heer voor het verleende;

 

Dan loop ik buiten naar de bank;

 

Mijn schaduw en een wingerdrank

 

Wieglen op het gesteente.