Hoe Jaap Bekkers een fiets kreeg

[p. 167]

Vijftiende Hoofdstuk.
Vacantie.

De laatste schooldag bij Meester Witman was ten einde, en de groote vacantie zou beginnen.

Hoewel de meester trotsch was op de flinke klasse die hij ditmaal kon afleveren, speet het hem toch die jongens voortaan te moeten missen die hem zoo lief geworden waren.

Vooral Jaap drukte hij nog eens recht hartelijk de hand.

‘Mijn boeken zijn altijd tot je beschikking Jaap,’ zei hij, ‘als je nog eens wat wilt weten van uitvindingen of reizen of werktuigen, dan kom je maar bij me.’

‘Graag meester,’ zei Jaap, ‘en ik dank u nog wel voor alles wat ik bij u geleerd heb.’

[p. 168]

Wat was die Toby blij dat het baasje den heelen dag thuis was.

Trouw hield hij de wacht in de schuur als Jaap aan het zaag- of timmerwerk was en ging de baas met zijn vrienden er op uit, dan was Toby altijd van de partij.

Aan den weg van Steenvliet naar Havendam lag het landgoed Grootenvoorde.

Dit was het doel van de uitstapjes welke Jaap en zijn vrienden maakten. Niet door de groote oprijpoort gingen ze er binnen. Neen, daar, bij de met hoog geboomte omzoomde lanen, de keurig onderhouden grasperken, en de fraaie bloembedden, waar de klaterende fontein haar lied zong, voelden de dorpsjongens zich niet op hun gemak! Daar scheen het statige heerenhuis met den sierlijken klokketoren en het breede bordes, hun reeds van verre een ‘verwijdert U’ toe te roepen. En dan het gevaar van boschwachters en tuinlieden!

Neen, ze moesten zich op andere wijze zien te behelpen, en al heel spoedig had Jaap aan de achterzijde een plaats ontdekt, waar de omringende sloot bijna geheel droog was.

Hier slopen de jongens het verboden paradijs binnen.

‘Kom binnen, jeugdige vrienden, de Avenue Bekkers geeft u een gemakkelijken toegang,’ riep Jaap, en zwaaide zijn stroohoed met een sierlijken

[p. 169]

zwaai, die een toreador eer aangedaan zou hebben.

Als woudloopers in elkaars voetstappen tredend slopen de knapen door het lage hakhout en heel wat tochten werden er gemaakt vóór het geheele terrein behoorlijk was verkend en in kaart gebracht. Want dat was het eerste werk van alle ontdekkingsreizigers, zei Jaap. Toby werd op die tochten vastgehouden, want anders zou hij met zijn geblaf den boschwachter lokken.

Bruinvis, zoo was zijn naam, vermoedde echter niets van de ongenoode gasten die op zijn gebied tegenwoordig zich als heeren en meesters gedroegen.

Op een open plek in het struikgewas werd het clublokaal gesticht, en van allerlei materialen een hut gebouwd.

Jaap leverde de latten die het geraamte vormden, en die keurig door hem op maat gezaagd en passend afgewerkt waren. Kees Vink bracht een oud zeil mee van een afgedankte zeilboot, dat met vereende krachten op maat gebracht en met pekdraad werd genaaid.

Jan Grels zorgde voor een paar bankjes om op te zitten, Willem de Waal voor een blikken trommel die in den grond werd begraven en dienst deed voor ‘kelder’. Hierin werd allereerst de kaart opgeborgen, en verder... het rookgerei, want als echte woudloopers moest de vredespijp gerookt kunnen worden.

Wel was het rooken hun nog niet door de vaders

[p. 170]

toegestaan, maar dat werd voor een oogenblik uit het oog verloren.

Ook het brandgevaar, zoo te midden van het droge hout, werd niet geteld! Zoo brachten de jongens een heerlijken tijd van hun vacantie door, waarin alleen de boschwachter een schrikbeeld was.

Eén moest er altijd op wacht staan om te loeren of er ook ‘bruinvisschen’ op de kust waren.

‘Zie je zijn staart niet boven water slaan,’ werd er dan gefluisterd.

‘Neen, het water is zoo glad als een spiegel,’ was het antwoord van den wacht.

Om ontdekking te voorkomen, mocht over de woudlooperij tegen vreemden niet gesproken worden, en onder elkaar slechts fluisterend.

De hut werd aangeduid met de letter D, afkorting van Dennenstein, dat was expres gedaan omdat er geen dennen waren.

Dat zou mogelijke vervolgers op een dwaalspoor brengen.

Maar dit alles mocht niets baten.

Op zekeren ochtend vroeg toen de club weer naar D sloop, vonden ze op het grasveldje alles onderste boven.

De hut was verdwenen, en zelfs het keldertje overhoop gehaald, de inhoud weg

Angstig zagen Jaap en zijn vrienden elkander aan. Fluisterend deelden ze elkaar hun ontsteltenis

[p. 171]

mee, en slopen, weer in elkanders voetstappen tredend, en den hond aan den halsband houdend, het bosch uit.

Buiten gekomen, gingen ze hollend naar huis of er een heel leger boschwachters op hun hielen zat...

Den anderen dag was de ‘Avenue Bekkers’ met prikkeldraad afgesloten.

Aan deze vacantiepret was dus een eind gekomen, en Jaap moest iets anders beginnen om van de



vrijheid te genieten.

Nu daar was hij niet mee verlegen! Had hij niet de fiets van den Notaris Borgermans?

Dagelijks ging hij er dus op zijn karretje op uit, bracht nu eens een bezoek aan Rienus te Havendam, dan weer aan verder gelegen plaatsen.

Eens op een middag kwam Jaap erg laat voor 't eten en dus hongerig van Havendam terug. Hij reed daarom met buitengewone snelheid.

Midden op den weg vlak bij een boerderij stond

[p. 172]

een melkwagen met een hond er voor. Jaap wilde juist zonder afstappen, vlug tusschen den wagen en den slootkant doorrijden, toen de hond zich omdraaide en de wagen even wat meer naar den kant ging, zoodat Jaap met vliegende vaart er tegen aan botste. Jaap van zijn fiets in de sloot. Gelukkig had de boer het ongeval gezien, en kwam gauw te hulp. Nu was de drenkeling gauw op het droge en in de boerderij gebracht.

De boerin gaf hem allereerst wat te drinken, ‘dat is voor den schrik’ zei ze. Jaap moest zijn kleeren maar uittrekken, vond de boerin, dan zou zij ze bij 't fornuis in de keuken drogen. Jaap had hier eerst niet erg veel zin in, maar hij begreep dat hij zoo toch niet naar huis kon.

Daar hij maar tot aan z'n middel nat was, moest hij enkel maar schoenen, broek en kousen uittrekken, ‘maar’ zei Jaap, ‘ik heb geen andere kleeren bij me want ik had op deze verrassing niet gerekend.’

‘O,’ antwoordde de boerin, ‘dat is niets. Ik heb nog wel een paar kousen, een broek en een paar pantoffels van den boer, die kan je wel aantrekken.’ Dat wou Jaap wel en hij was erg nieuwsgierig hoe hij er dan wel uit zou zien. Spoedig kwam de boerin met de kleeren en had Jaap ze aangetrokken. De pijpen waren wel wat lang maar die werden omgeslagen en met veiligheidsspelden vastgehouden.

‘Ziezoo jongen,’ zei de boerin, ‘ga nu maar mee

[p. 173]

naar de keuken, dan kan je me daar gezelschap houden, totdat je kleeren droog zijn.’

Jaap ging nu met de boerin mee maar de pantoffels waren hem wat groot. Bij 't loopen ging 't maar steeds van slof, slof, slof, klets, klets.

‘Ha, ha,’ lachte Jaap, ‘ik lijk Jopie Paardebeen wel.’

De boerin, die nooit van dat merkwaardige persoontje gehoord had, lachte toch maar vroolijk mee.

In de keuken kreeg Jaap een stoel, terwijl de boerin tegenover hem aan tafel plaats nam en de aardappelen begon te schillen.

‘Nou mot je eerst eens zeggen hoe of je hiet?’ zei de boer, die ook binnen kwam.

[p. 174]

‘Ik hiet Jaap Bekkers, woon te Steenvliet, was op weg naar huis, maar ben ten gevolge van een zeer onvoorzichtige zet van een hond in de sloot inplaats van in de pap terecht gekomen.’

De goedige dikke boerin moest hartelijk lachen om Jaap en vond er behagen in, hem aan 't praten te houden.

‘Maar Jaap,’ zei de boerin, ‘als je niet zoo vlug had gereden en afgestapt was, had je dit ongeluk kunnen voorkomen.’

‘Och,’ antwoordde Jaap, ‘de hond had wel een beetje beleefder kunnen zijn en wachten met zich om te draaien tot ik voorbij was. Ik had nog willen roepen, mag ik even passeeren, maar voordat ik dit kon doen voelde ik mijn voeten al nat worden.’

Nadat Jaap een uurtje ongeveer op de boerderij had vertoefd, waren zijn kleeren gedroogd en kon hij ze weer aantrekkken.

‘Nu Jaap,’ zei de boerin, toen hij haar had bedankt en ging vertrekken, ‘als je voorbij komt en je hebt trek om binnen te komen, kom je maar gerust hoor, ik ben haast altijd thuus.’

Jaap vond het wat prettig een praatje te maken, en zoo werd afgesproken, dat hij spoedig nog eens terug komen zou. Nu een, twee, drie op de fiets en gauw naar huis

Wat was Moeder blij dat de wegblijver van de fiets stapte, maar een dubbele portie eten kon hij dit

[p. 175]

keer wel aan, en toen had hij een heel werk om de fiets geheel uit elkaar te nemen en schoon te maken.

Gelukkig was er niets beschadigd, alleen de trapper verbogen, maar dat kon Veldman gemakkelijk repareeren.