De Pinkertonnetjes

[p. 241]

Hoofdstuk XIX.
Een schitterend aanbod.

De heer Borio was van zijn buitenlandsche reis teruggekeerd.

Boet kwam hem dadelijk verrassen met de vraag, of hij niet de leiding van de kwijnende club op zich wilde nemen.

Maar de Vriend voelde zich daar te oud voor, had er ook geen lust in. Hij vond het ‘verdraaid kras’, dat Boet met een dergelijk verzoek tot hem kwam.

En zoo moest Boet het lijdelijk aanzien, dat de club hoe langer hoe meer achteruit ging.

Want nu niemand meer iets nieuws verzon, nu geen leider meer de jongens voortdurend aanporde, ging de belangstelling bij de leden geheel verloren.

[p. 242]

Zoo verliepen de maanden, zonder dat er jets bijzonders voorviel.

Boet en Maus studeerden voortdurend met ijver en lust, en de vorderingen, die zij maakten, waren werkelijk verrassend.

Moeder dacht er dan ook reeds langen tijd over om hen naar het Conservatorium in Amsterdam te zenden, ten einde daar hunne studiës te voltooien.

Zij was voornemens om tegen dies tijd haar pension naar de hoofdstad te verplaatsen.

En die planned besprak zij ook nu en dan eens met den heer Borio, die er geen bezwaar tegen had, mee te gaan.

Twee jaren gingen voorbij en Boet en Maus waren nu dertien jaar geworden.

Mevrouw verplaatste haar pension naar Amsterdam, waar zij een groot huis huurde.

Zij kreeg vele pensiongasten uit de eerste kringen des lands en dat stelde haar in staat, haar kinderen een uitstekende opvoeding te geven.

Door de verhuizing raakten de Pinkertonnetjes in een heel andere omgeving verzeild.

Het stille Duinwijk verschilde heel wat

[p. 243]

van het drukke en rumoerige Amsterdam.

In den eersten tijd hadden zij er weinig kennissen. Maar de muzikale gaven van Boet en Maus brachten daar spoedig verandering in.

Zij trokken overal de aandacht en weldra waren zij de graag geziene gasten van de verschillende Amsterdamsche families.

En dat had weer ten gevolge, dat zij herhaaldelijk gevraagd werden om de uitvoeringen van verschillende zangvereenigingen met hun prachtig spel op te luisteren. Weldra werden die uitnoodigingen zó'o talrijk, dat Boet en Maus het niet langer voor niets konden doen.

Maar dat was geen bezwaar.

Broer en zus, hoewel nauwelijks veertien jaren oud, kregen vaak voor één enkelen avond vijf en twintig gulden honorarium.

Op een avond zat Boet op zijn kamertje. Behalve den grooten vleugel, die beneden in de salon stood, had hij nog een kleine Fran-

[p. 244]

sche piano op zijn kamer staan. Die kamer zag er bijzonder gezellig uit.

Een groote boekenkast prijkte et met de mooiste banden.

Tal van platen hingen aan de wanden, portretten van Wagner, Beethoven, Mozart, Chopin en vele andere groote meesters.

Er werd gebeld.

Een oogenblik later kwam zijn Moeder hem zeggen, dat er een heer was, die hem gaarne zou willen spreken.

Moeder bracht dien heer alvast maar mee.

De vreemde gast vertelde, dat hij Leemans heette en President was van de zangvereeniging Excelsior.

De vereeniging zou binnenkort een uitvooring geven en wilde gaarne eenige nummers van de Pinkertonnetjes op het programma plaatsen. Maar Moeder had daar wel wat bezwaar tegen. Het liep tegenwoordig zoo verschrikkelijk druk met al die uitvoeringen, dat Boet en Maus nauwelijks tijd hadden om behoorlijk hun huiswerk te maken.

Toen zette de heer Leemans zijn vriendelijkste gezicht en zei:

[p. 245]

- Mag het ook niet, wanneer wij uw kinderen



daarvoor honderd gulden honorarium uitbetalen?

Honderd gulden!

Moeder keek haar jongen even aan en zei toen:

[p. 246]

- Ja, op zulk een conditie kan ik het niet weigeren!

Boet was dien avond zoo buitengewoon zenuwachtig, dat hij er heel den nacht niet van slapen kon.

Midden in den nacht stond hij op en ging aan zijn piano zitten.

En hij speelde lustig het eene stuk na het andere.

Totdat de Vriend, gewekt door dat lawaai, in zijn nachtcostuum, naar beneden kwam om aan Boet te verzoeken, alsjeblieft op te houden met dat nachtelijk concert.

Want, nietwaar, dat was verdraaid kras!