Zomerloover. Deel 1

[p. 74]

14. Na jaren.

Hij toog naar vreemde landen
Met groenen wandelstaf;
Na jaren kwam hij weder;
Toen viel het herfstloof af.

Aan 't huisje van zijn moeder
Daar bleef de zwerver staan;
De kindren weken bange,
De heemhond gromde 'em aan.

Hij keek naar 't oude venster,
Hij keek naar 't oude dak;
Hij hoorde een vreemde spreken,
Waar eens zijn moeder sprak.

En oogen spiedden vragend
En schuw door 't vensterglas;
't Leek alles hem zoo vreemd nu,
Wat eens zoo innig was.

De gele linde glimlacht'
In 't avondrood zoo moe,
Maar stak de vriend van vroeger
Trouwhartig de armen toe.

En zij sprak nog haar tale
Met de eigen innigheid,
En neurde, op de oude wijze
Een lied uit vroeger tijd.
G.W. Lovendaal.
(Licht Geluid. Groningen, P. Noordhoff.)