Jeugdleven

Trots.

11, Zaterdag.

De jongens zeggen, dat Carlo Nobis zijn mouw met een vies gezicht afveegt, wanneer Precossi haar aangeraakt heeft! Nobis is de trotschheid zelve, omdat zijn vader rijk is. Maar de vader van Derossie is ook rijk. Nobis zou wel een bank voor zich alleen willen heb, ben, zoo bang is hij, dat de aanraking met anderen hem vuil maken zal. Voor een niets werpt hij iedereen een beleedigend woord naar het hoofd, of dreigt, dat hij zijn vader op school zal laten komen. En toch weet hij, dat zijn vader hem een vermaning heeft gegeven, toen hij tegen den zoon van den kolenbrander gezegd had, dat zijn vader een schurk was. Ik heb nog nooit zoo 'n onaaangenamen schoolkameraad gezien. Niemand

[p. 71]

spreekt tegen hem, niemand zegt hem goeden dag, wanneer hij weggaat, niemand denkt er aan, hem voor te zeggen, wanneer hij zijn les niet kent. En hij houdt van niemand, en doet of hij geen der jongens kan uitstaan, behalve Derossi, omdat deze de eerste is, en Garrone, omdat hij de lieveling is van allen. Maar Derossi is zoo lang, dat hij over hem heenkijkt, en wanneer Garrone hoort, dat Nobis kwaad van hem gesproken heeft, zegt hij: - ‘Nobis is zoo trotsch en dom, dat ik mijn woorden maar niet aan hem verspillen zal!’ - En Coretti zei eens, toen Nobis met verachting om zijn mutsje van kattenbont lachte: - ‘Kijk eens naar Derossi, en leer van hem je als een jongeheer te gedragen!’ - Gisteren beklaagde hij zich bij den onderwijzer, omdat de Calabrieër hem een schop had gegeven. Mijnheer Perboni vroeg den Calabrieër: - ‘Heb je het met opzet gedaan?’ - ‘Neen mijnheer!’ - antwoordde hij. En toen zei de onderwijzer: - ‘Je neemt te gauw iets kwalijk, Carlo.’ - Daarop antwoordde deze op zijn trotsche manier: - ‘Ik zal het aan mijn vader zeggen.’ - Toen werd mijnheer Perboni boos: - ‘Je vader zal je ongelijk geven, zooals hij vroeger ook gedaan heeft. En verder is het hier op school de leeraar, die oordeelt en bestraft!’ - en op zachteren toon voegde hij er bij: - ‘Komaan, Nobis, verander toch eens je gedrag, wees beleefd en vriendelijk tegen je schoolmakkers. Zie eens, hier zijn kinderen uit de arbeidende klasse en uit den gegoeden stand, rijken en armen, en allen houden van elkaar en beschouwen elkander als broeders, zooals ze ook zijn. Waarom doe jij ook niet als de anderen? Nu, heb je mij niets te antwoorden?’ - Nobis, die met zijn gewonen, minachtenden glimlach geluisterd had, zeide koud: - ‘Neen, mijnheer.’ - ‘Ga maar zitten,’ - zei de onderwijzer, - ‘ik beklaag je. Je bent een jongen zonder hart.’ - Hiermede scheen de zaak geëindigd, maar het metselaartje, dat op de voorste bank zit, keerde zijn geschoren kruintje naar Nobis om, en trok zoo aardig en grappig een hazensnuitje, dat de geheele klasse in een schaterlach uitbarstte. Mijnheer

[p. 72]

Perboni beknorde hem, maar moest zijn hand voor den mond houden om niet te laten zien, dat ook hij lachte. En Nobis lachte ook, maar het was niet van harte.