Jeugdleven

De laatste dag van het carnaval.

21, Dinsdag.

Wat een aangrijpend schouwspel zagen wij vandaag, toen de optocht in vollen gang was! Alles is goed afgeloopen, maar er had een groot ongeluk kunnen gebeuren. Op het plein van San Carlo, dat versierd was met gele, witte en roode guirlandes, woelde een talrijke menigte, er waren maskers van allerlei kleuren; er kwamen vergulde en met linten versierde wagens voorbij, in den vorm van tenten, kijkspelletjes en schuiten die vol waren met harlekijns en soldaten, koks, matrozen en herderinnen. Er was een drukte, dat men niet wist waar zich te keeren, verward dooreen klonken de toonen der trompetten, der horens, en het geraas van bekkens, zoodat de ooren er van tuitten. De gemaskerden dronken en zongen, en spraken de menschen, die liepen, en zij die voor de vensters zaten, aan, en riepen elkander antwoorden en scheldnamen toe, terwijl zij zich met geweld van elkanders oranjeappelen en suikerwerk meester maakten. Boven de wagens en de menigte, zag men zoo ver men kijken kon, vlaggen wapperen, helmen fonkelen, vederbossen trillen, groote papieren hoeden zwaaien, reusachtige mutsen, lange trompetten, wapens, trommels, ratelslangen, roode baretten, en flesschen; allen schenen door het dolle heen. Toen ons rijtuig op het plein kwam, ging voor ons uit een prachtige wagen, die door vier paarden getrokken werd, welke met goud geborduurde dekkleeden droegen en omslingerd waren met rooskleurige bloemen. In den wagen zaten veertien of vijftien heeren, gekleed als edelen van het Fransche hof;

[p. 82]

zij glommen van de zijde en droegen witte pruiken, hielden den gepluimden hoed onder den arm, hadden een degen op zijde, en een menigte linten en galons bedekte hun borst - het was prachtig. Zij zongen allen te zamen een Fransch liedje, en gooiden suikerwerk onder de menschen. De menigte klapte in de handen, en juichte. Plotseling zagen wij, aan onze linkerzijde, een man een meisje van vijf of zes jaar boven de hoofden der toeschouwers opheffen, een arm kind, dat wanhopig snikte en de armen heen en weer bewoog. De man baande zich een weg naar den wagen van die heeren, en toen een van hen zich voorover boog, zeide de man luid: - ‘Neem dit kleine meisje asjeblieft van mij aan, zij is haar moeder tusschen de menschen kwijtgeraakt, houdt haar in uw arm, de moeder kan niet ver af zijn en zal haar zoo zien; ik weet er niets beters op.’ - De mijnheer nam het kind in zijn arm, de anderen hielden op met zingen. Het meisje schreeuwde en stribbelde tegen, maar de wagen reed langzaam door. Juist op dit oogenblik, alsof het afgesproken was, zocht een vrouw, aan de tegenovergestelde zijde van het plein, zich wanhopig een weg door de menigte, zij duwde en stootte de menschen op zij en riep: - ‘Marie! Marie! Marie! Ik heb mijn kind verloren! Ze hebben haar gestolen! Ze hebben mijn lieveling dood gedrukt!’ - En een kwartier lang was zij geheel buiten zich zelve en wanhopend, en liep van rechts naar links, terwijl de menigte haar bijna verdrong, en zij er zich met moeite doorheen wrong. De heer uit den wagen trachtte het arme kind tot bedaren te brengen, dat bitter schreide. - ‘Zoek toch haar moeder!’ - riep de mijnheer uit, - ‘zoek haar moeder!’ - Maar men ontdekte de moeder niet; eindelijk, dicht bij het einde der Via Roma, zagen wij een vrouw op den wagen toevliegen! O! nooit zal ik dit vergeten! Zij scheen geen menschelijk wezen meer, haar haren waren verward, haar gelaat was vertrokken, haar kleeren gescheurd; zij wierp zich naar voren met een rauwen kreet, waarvan men niet wist of hij van vreugde, van angst, of van razernij was, en stak de handen als twee klauwen uit om er het kind

[p. 83]

mede te grijpen. De wagen hield stil. - ‘Hier is zij,’ - zei de mijnheer, en hield het kind naar voren, nadat hij het gekust had, en legde het in de armen harer moeder, die het hartstochtelijk aan haar hart drukte... Maar een der handjes bleef een oogenblik in de hand van den mijnheer liggen, en deze trok een gouden ring met een grooten diamant van zijn rechterhand, en legde hem met een snelle beweging in die van het kindje: - ‘Dit is voor jou,’ - zeide hij - ‘het is je huwelijkscadeau.’ - De moeder bleef sprakeloos staan, de menigte barstte in gejuich uit, de mijnheer zette zijn masker weer voor en de wagen vervolgde langzaam zijn weg, te midden van een storm van handgeklap en toejuichingen.