Jeugdleven

[p. 85]

De avond voor den 14den maart.

Dertien Maart! De dag vóór de uitreiking der prijzen in den Victor-Emanuel-schouwburg, het grootste en prettigste feest van het geheele jaar. Maar dezen keer zullen de jongens niet van huis afgehaald worden, om de bewijzen der bekroningen aan de heeren, die de prijzen uitdeelen, op het tooneel te gaan geven. De directeur kwam van morgen vóór het einde der lessen binnen en zei: - ‘Jongens, goed nieuws!’ Toen riep hij: - ‘Coraci!’ - den naam van den Calabriër. Deze stond op. - ‘Wil je een van degenen zijn, die morgen in den schouwburg de diploma's der bekroningen aan de heeren brengen?’ - De Calabriër antwoordde van ja. - ‘Goed zoo,’ zeide de directeur, - ‘dus dan zal er ook een vertegenwoordiger van Calabrië zijn. En het zal een mooie dag worden. De gemeenteraad heeft dit jaar gewild, dat de tien of twaalf jongens, die de diploma's mogen geven, kindeuen zullen zijn uit alle landstreken van Italië, die op verschillende afdeelingen der gemeente-scholen gaan. Er zijn hier twintig scholen en vijf hulpgebouwen, in het geheel zijn er zeven duizend leerlingen; bij een zoo groot aantal is het niet moeilijk uit iedere landstreek van Italië een kind te vinden. In de afdeeling Torquato Tasso zijn er twee vertegenwoordigers der eilanden: een Sardiniër en een Siciliaan; in de school Boncampagni is er een kleine Florentijn, de zoon van een beeldhouwer; in de afdeeling Tommasco is een kind dat te Rome geboren werd; en zijn verscheiden Venetianen, Lombardiërs, kinderen uit de Romagna; een Napolitaan, de zoon van een officier zit in de afdeeling Monviso. Nu ontbreken er slechts een Genuees en een Calabriër, de laatste ben jij, Coraci; met het kind uit Piémont medegerekend zijn er dus twaalf. Dit komt goed uit, vindt je niet? Je broeders uit alle streken van Italië zullen je dus de diploma's der bekroningen overhandigen. Luistert: de twaalf jongens zullen tegelijk op het tooneel komen. Begroet hen dan met een hartelijk gejuich. Zij zijn kinderen, maar zij vertegenwoordigen het vaderland even goed, als wanneer zij mannen waren. Een kleine driekleurige

[p. 86]

vlag is het zinnebeeld van Italië, even goed als een groote, is het niet zoo?’ - Nadat hij dit gezegd had, ging de directeur heen, en mijnheer Perboni zeide glimlachend: - ‘Dus Coraci, jij bent de vertegenwoordiger van Calabrië.’ - En toen klapten allen in de handen en lachten en toen wij op de straat waren gekomen, omringden wij Coraci, tilden hem op, droegen hem in triomf rond, en riepen: - ‘Leve de vertegenwoordiger van Calabrië!’ - en zoo liepen wij door de straat. Wij brachten hem tot aan den hoek der straat, waar wij tegen een heer aanliepen met een zwarten baard, die begon te lachen. De Calabriër zeide: - ‘Dit is mijn vader.’ - En toen liepen de jongens gauw naar huis.