Jeugdleven

[p. 125]

Naar buiten!

19, Maandag.

Mijn vader stond mij toe deel te nemen aan het tochtje, waartoe de vader van Coretti het plan had gemaakt. Wij hadden allen behoefte aan een beetje frissche buitenlucht. Het was een feest! Gisteren om twee uur, kwamen wij allen op het Statutoplein: Derossi, Garonne, Garoffi, Precossi, vader en zoon Coretti, en ik, met onzen voorraad vruchten, worst en eieren. Wij hadden napjes van leder, en bekertjes van blik, Garonne bracht een uitgeholden pompoen vel witten wijn mede; Coretti de militaire veldflesch van zijn vader, vol donkeren wijn, en de kleine Precossi, gekleed in het buis van den hoefsmid, droeg onder zijn armen 'n brood van twee kilogram zwaarte. Wij stegen in een omnibus die ons naar Gran Madre di Dio bracht, en toen repten wij ons zoo vlug wij konden naar de heuvels. Wat een groen, schaduw en frischheid! Wij rolden in het gras, dompelden ons hoofd in de beekjes, sprongen over de heggen. Coretti's vader volgde ons van verre, met zijn jas over den schouder, en zijn pijp rookende; Precossi floot; ik had hem nog nooit hooren fluiten. Al wandelende vervaardigde de jonge Coretti allerlei voorwerpen; dat kleine mannetje kan van alles maken met zijn zakmes, dat een vinger lang is, en waarin twee of drie mesjes zitten; hij sneed wieken van een molen, vorken en spuitjes; hij wilde de jassen van alle anderen dragen, en was zoo beladen en werd zoo warm dat het zweet hem langs het gezicht liep; maar toch bleef hij vlug als een gemsje. Derossi stond ieder oogenblik stil om ons de namen van planten en insecten te zeggen; ik begrijp niet hoe hij het aanlegt om zooveel te weten. Garonne liep zwijgend brood te eten; arme Garonne, hij kan toch ook maar niet in eens weer vroolijk zijn, en de smart over den dood zijner moeder vergeten. Wij wandelden tot Santa Margherita, en toen sprongen wij over de struiken en rolden langs de hellingen, en aten appels. Precossi bleef aan een tak hangen, struikelde, en

[p. 126]

scheurde zijn buis; maar Garoffie, die altijd spelden bij zich heeft, herstelde het buisje, zóó dat men niets van het ongeluk zag. Precossi stamelde: - ‘Excuseer me, excuseer me,’ en zoodra Garoffi klaar was, begon hij weder hard te loopen. Garoffi verloor zijn tijd intusschen niet; hij verzamelde bladeren, waarmede salade zou kunnen gemaakt worden, en slakken; elken steen, die een beetje glinsterde, stopte hij in zijn zak, hopende dat er goud of zilver in zou zitten. Wij holden vooruit, rolden en klauterden, in de schaduw of in de zon, stijgend en dalend, over alle hoogten en zijwegen, tot wij hijgend of met een steek in de zijde halt hielden op den top van een heuvel, waar wij nedervielen op het gras om te eten. Een groote weide strekte zich voor ons uit, en wij zagen de blauwe Alpen met hun witte toppen. Wij rammelden allen van den honger, het leek wel of het brood smolt. Coretti's vader gaf ieder zijn aandeel van de worst op pompoenbladeren. En toen begonnen wij allen te zamen te praten over de onderwijzers, over de schoolkameraden, die niet hadden kunnen komen, over de examens. Precossi durfde niet goed te eten, en Garonne stopte hem het beste gedeelte van zijn eigen portie in den mond. Coretti zat aan de zijde van zijn vader, met gekruiste beenen; het scheen eerder of zij twee broers waren dan vader en zoon, nu zij zoo naast elkander zaten, beiden blozend en glimlachend, met hun witte tanden. De vader stootte vroolijk met ons aan, vulde ook de bakjes en bekers, die wij verdeeld hadden, en zei: - ‘Voor jelui die studeeren is wijn eigenlijk niet goed, voor verkoopers van brandstoffen is het de aangewezen drank! Jammer toch, hè?’ - ging hij voort, - ‘nu zijn jelui hier allemaal als goede kameraden bijeen; en na eenige jaren zullen Enrico en Derossi advocaten of professors zijn, of weet ik wat, en de andere vier zullen in een winkel staan, of in een werkplaats arbeiden. En dan: goede nacht met de vriendschap!’ - ‘Wat!’ - riep Derossi uit, - ‘voor mij zal Garrone altijd Garrone zijn, Precossi steeds Precossi, en zoo ook de andere, al werd ik keizer van Rusland; waar zij ook zullen zijn, zal ik

[p. 127]

altijd vrinden met hen blijven.’ - ‘Bravo!’ - riep Coretti's vader, en hief de veldflesch omhoog; - ‘dat is goed gesproken!’ -

Het werd al laat; wij vingen den terugweg zingende aan, en liepen lange einden allen gearmd; wij bereikten de Po, wier water reeds een donkere kleur aannam; er zweefden duizenden glimpwormpjes. Eerst op het Statuto-plein gingen wij uit elkaar, na afgesproken te hebben dat wij allen den volgenden Zondag weer op dezelfde plaats zouden bijeen komen, om vervolgens naar den Victor Emanuel-schouwburg te gaan, en de prijsuitdeeling aan de leerlingen der avondscholen bij te wonen. Wat een heerlijke dag was het geweest!