Meester Pompelmoes en de mompelpoes

[p. 11]

Meester Pompelmoes en de zwanen

In het park waar Meester Pompelmoes vaak met zijn bijzondere huisdieren ging wandelen, woonden twee prachtige zwanen. Ze zwommen in de vijver of in de waterpartij met de treurwilgen (vind je dat ook zo'n gek woord, waterpartij?) aan de andere kant van het park, en in alle slootjes en stukken water die er maar in het park waren te vinden. Ze zeilden langzaam en deftig langs gras en bomen en onder bolle houten bruggetjes door en iedereen vond die twee zwanen een heel mooi en voornaam gezicht.

Doordat Meester Pompelmoes nogal dikwijls in het park kwam, had hij de zwanen wat beter leren kennen. Hij wist bijvoorbeeld dat ze Adelbert en Aleida heetten en helemaal niet zo trots waren als ze er uit zagen. Want ze wilden best een praatje maken, al had Meester ze nooit goed bij hun voornamen durven noemen of durven vragen of ze nu eigenlijk man en vrouw of broer en zuster waren.

Op een vrije middag ging Meester met zijn huisdieren weer eens naar het park. De Fleurige Hond holde voor Meester uit, Joachim de Geleerde Kater liep keurig naast hem en Gerrit de Tuinkraai fladderde alle richtingen op.

[p. 12]

‘Ha’, zei Meester terwijl hij de lucht opsnoof, ‘merk je die prikkeling in de lucht? En de bomen en heesters botten al uit. De winter spoedt ten einde, Joachim.’

‘Ik merk niks van die spoed’, antwoordde de Geleerde Kater. ‘Steenkoud heb ik het! Was ik maar met mijn boek bij de kachel blijven zitten.’

‘Niet altijd met de neus in de boeken’, zei Meester. ‘Ik geef toe dat niemand zo geleerd is of hij kan er altijd nog iets bij leren, maar ... O, daar heb je de zwanen. Ik hoop dat ik het zakje brood niet heb vergeten.’

‘In Uw linkerjaszak’, zei Joachim.

‘Dank je’, zei Meester Pompelmoes en begroette daarna de zwanen.

‘Prettig U beiden weer te zien’, zei Meester, ‘en ik heb nog een kleinigheidje voor U meegebracht, zuiver wittebrood van dubbelgezeefd Amerikaans meel ... maar wat is er met U aan de hand?’ vroeg hij aan Adelbert. ‘Wat is er met Uw nek gebeurd?’

De zwaan Adelbert zag er inderdaad een beetje vreemd uit. In zijn hals, die anders zo mooi lang en slank was, zat nu een grote knoop, zodat hij bijna helemaal geen hals meer over had - en zoiets staat natuurlijk nogal raar, vooral bij een zwaan.

‘Ik eh ...’ begon Adelbert.

Maar Aleida viel hem in de rede.

‘Vindt U 't ook geen ontzèttend màl gezicht?’ vroeg ze aan Meester Pompelmoes. ‘Nietwaar, dat vindt U toch ook, hè. Zie je wel, Adelbert, nu hoor je 't eens van een ander! Een zwaan met een knoop in zijn nek, 't is een schande voor het park!’

‘Maar hoe komt die knoop dan in zijn hals?’ vroeg Meester.

‘Die heeft hij er zèlf in gelegd, de dwaas!’ zei Aleida. ‘Zonder

[p. 13]

er ook maar één ogenblik rekening mee te houden, dat een zwaan zonder zwanehals ... wel, wat is nu een zwaan zonder zwanehals? Dat is ... dat is ...’

Ze kon niet uit haar woorden komen en Adelbert zei kalmpjes:

‘Het komt alleen maar doordat ik zo vergeetachtig ben.’

‘Daar kan ik van meepraten’, zei Meester Pompelmoes. ‘Nu was ik bijna weer vergeten om dit zakje brood voor U beiden mee te nemen. Als ik Joachim niet had ... Maar hoe bedoelt U dat precies?’

[p. 14]

‘Als iemand vergeetachtig is’, zei Adelbert, ‘dan probeert hij door een bepaald iets zichzelf te herinneren aan datgene wat hij volstrekt vergeten zou, wanneer die bepaalde kunstgreep er hem niet aan zou herinneren.’

‘Pardon?’ vroeg Meester. ‘Wilt U dat nog een keer zeggen?’ ‘Hij bedoelt dat iemand die vergeetachtig is, daar iets tegen probeert te doen’, zei Joachim. ‘Bijvoorbeeld door een knoop in zijn zakdoek te leggen.’

‘Juist’, zei Adelbert. ‘En ik bezit geen zakdoek, dus leg ik een knoop in mijn hàls. Eenvoudig, nietwaar?’

‘Afschuwelijk’, zei Aleida.

‘Ik begrijp het’, sprak Meester Pompelmoes. ‘Maar is het niet lastig, met slikken en zo?’

‘Dat wel’, knikte Adelbert terwijl hij met moeite een stukje fijn wittebrood doorslikte.

‘Tja’, zei Meester, ‘ik kàn er inkomen, doordat ik zelf zo vergeetachtig ben, maar ik moet zeggen: jammer is het wel, die knoop in Uw hals. U bent er zo echt niet mooier op geworden en aangezien men U beiden altijd als een sieraad van het park heeft beschouwd ...’

‘Hoor je 't nu, Adelbert’, zei Aleida.

‘Dus moet het wel iets héél belangrijks zijn’, vervolgde Meester, ‘ik bedoel: datgene dat U niet mag vergeten en waarvoor U een knoop in Uw hals hebt gelegd. Het is zeker onbescheiden om te vragen wat voor belangrijks dat wel mag zijn ...?’

‘O nee, helemaal niet’, zei Adelbert. ‘Het is gewoon ... het is ... hé, ik ben het vergeten.’

‘Maar die knoop in je hals dan!’ riep Aleida.

‘Die knoop vertelt het me ook niet! Ik ben het tòch helemaal vergeten!’ riep Adelbert terug.

‘Ik zie het al: U behoort tot de echte, tot de dubbel en dwars

[p. 15]

vergeetachtigen’, zei Meester Pompelmoes. ‘Zo gaat het mij nu dikwijls ook. Knoop in zakdoek of knoop in hals, wij vergeten alles. Gelukkig dat Joachim mij wel eens helpt, maar hij is ook een tikje verstrooid en daarom heb ik nog een middeltje achter de hand, waar U misschien ook iets aan heeft. Als U er belang in stelt ...’

‘Ik wil 't graag van U horen’, zei Adelbert beleefd terwijl Aleida al bezig was om zijn hals uit de knoop te halen.

‘Wanneer ik iets wil onthouden’, sprak Meester Pompelmoes, ‘dan zeg ik tegen mijzelf: Ach, 't is toch eigenlijk helemaal niet zo belangrijk als je wel dacht, je hoeft het feitelijk niet te onthouden, je mag het rustig vergeten ... En dàn - dan onthoud ik het júist. Ja, zo vreemd en tegen de draad in werkt vaak de menselijke geest. Probeert U het ook eens...’

‘Ik hoop dat de geest van zwanen ook zo werkt’, zei Adelbert aarzelend.

‘In ieder geval maak je geen knopen meer in je nek’, zei Aleida. ‘Dàt helpt in geen geval!’

‘Maar kom’, zei Meester, ‘wij moeten weer eens kijken waar De Fleurige Hond en Gerrit de Tuinkraai zijn gebleven.’ En Meester en Joachim namen afscheid en liepen verder door het park. Maar toen ze nog even omkeken, zagen ze de twee zwanen in alle statigheid wegzeilen, de hals lang en slank en fier oprijzend uit de borstveren.

‘Een prachtigmooi gezicht’, zei Meester. ‘En wezens die zo mooi zijn, die hebben het toch niet nódig om van alles en nog wat te onthouden!’

Maar Joachim zei:

‘Een warme kachel heb ik nodig! Waar zitten die hond en die kraai nou weer? Zo komen we nóóit thuis!’