Sûnder garânsje

5.

‘Interieurbouw Weco, goedemorgen.’

‘Net kjel wurde Selma, ik bin it.’

Net kjel wurde? It hert bonke har opslach sa lûd, dat se bang wie dat Rineke njonken har it hearre koe. Se seach even skou fansiden en begûn automatysk sêfter te praten. ‘Wat kan ik voor u doen mijnheer?’

‘'k Hear it al, bist net allinne. Wat kan ik voor u doen, mijnheer? Litte wy 't dêr ris oer ha! Kinst dat oare frommes net fuortstjoere? Ik moat dyn stim even hearre pop.’

[p. 22]

‘Nee, mijnheer.’

‘Nee mijnheer, seit se! Ach wat heart dat skattich. Wat diest? Sietst oan my te tinken, krekt as ik oan dy? Ik ha de hiele moarn noch gjin klap útfierd. Dyn skuld famke. Makkest my gek mei dat leave kopke fan dy. Ik mien it. Toe Selma, sis even wat.’

‘Ik kan het voor u navragen, mijnheer.’

‘Ja, wat moatst oars ek al sizze, hen? Bring ik dy bot yn ferlegenheid sa? Dat is net myn bedoeling hear. Ik wol dy allinne mar even hearre, even sizze hoe leaf ast bist, dy even tichtby fiele. Begrypst dat?’

‘Inderdaad.’

‘Dat begrypst. Do tinkst der krekt sa oer. Ik woe dyn gesicht no wolris sjen. O, ik moat my ynhâlde oars rin ik nei dy ta. Sil 'k it dwaan Selma, gewoan even by dy lâns rinne, ergens troch in doar stappe en even letter weromkomme, wer by dy lâns, nei myn ôfdieling? Dêr siket nimmen wat achter. De adjunkt-direkteur giet even nei in oare ôfdieling. Dat is hiel gewoan. Sil 'k it dwaan?’

‘Nee mijnheer, dat lijkt me niet juist.’

‘'k Kin fansels ek in praatsje mei dyn buorfrou begjinne en ûndertiid stikem nei dy sjen. Of gewoan mei dysels. Doarst dat oan Selma? Ik kom no nei ûnderen ta en ik freegje dy wat. In adres fan in klant, in telefoannûmer, ik betink wol wat. En do joust hiel gewoan antwurd. Fiere wy tegearre in pracht fan in ienakter op en ûnderwylst kin ik dy sjen, rûke, mooglik even oanreitsje. No, wat seist derfan?’

‘Nee mijnheer.’

‘Hè jakkes, do doarst ek neat. No, moatst hearre, dêrom belje ik eins, dit wykein is se fuort, myn frou bedoel ik, nei in reuny fan har eardere skoalle of sa. En ik hoech net mei. Se bliuwt by ien fan dy froulju te sliepen, dat dan kin ik dy einlings myn postsegelsamling ris sjen litte! Of fynst neat oan postsegels? Myn fiver dan? Myn goudfisken? Wêr't it om giet leave, dat is dat ik

[p. 23]

allinne thús bin, begrypste?

Wy kinne elkoar dochs net ivich yn kroegen moetsje? En de Prinsetún ha wy ek al tritich kear troch west. Komst sneon by my, Selma? Ik freegje it dy no mar fêst, dan kinst foar thús in ferlechje betinke. It is al slim dat it allegear sa stikem moat, mar der komt in oare tiid, skat. En dan raas ik it hjir boppe fan it gebou ôf: “Sjogge jim ús resepsjoniste dêre? Dy moaie, mei dat goudene hier en eagen dy't jin leauwe litte dat de wrâld noch goed is? Dy is fan my!” Hee, bist der noch wol?’

‘Wy kunnen u documentatie toesturen, als u dat wilt.’

‘Welja bern, stjoer mar op, de hiele rommel. Meist it ek wol bringe. Witst wat? Do bringst it sneontemiddei. Seist tsjin jim heit en mem: Ik moat foar myn baas even nei in aspirant-klant ta, dokumintaasje bringe oer in winkelynterieur. Moat dat op sneontemiddei Selma? seit jim mem dan.

Ja mem, want dit kin in bêste klant wurde, in hiel spesjanenien. Ik moat him mei de grutste soarch behannelje, seit de baas, want as wy him as fêste klant krije kinne, dan binne wy binnen. Miskien moat ik ek wol mei him te iten, dat it kin wolris let wurde. Ek wolris hiel let mem.

En do hast fansels in ferstannige mem, dat dy seit: Ja Selma, as dyn baas dat fan dy freget dan moatst dat dwaan. No hoe fynst dy? Ha ik samar in goed ferlechje foar dy betocht. Bist der noch wol Selma? Hear ik gau fan dy oftst sneon komme kinst? Fan 'e middei kin 'k dy net treffe. Wy ha op 'e ein fan 'e middei in gearkomste. Moarntemiddei hellet de frou my op, moatte wy winkelje of sa, miskien kin it freed wol wer. Seist my dan oftst komme kinste? Kin ik dy freed net moetsje, dan belje ik dy freedtemoarn om dizze tiid wer. Dan hoechst allinne mar ja of nee te sizzen. Ofpraat?’

‘Afgesproken, mijnheer.’

‘Dach skat fan my.’

[p. 24]

‘Tot uw dienst. Goedemorgen.’ Wylst se de hoarn dellei fage se har even mei de hân oer de foarholle. Man, se switte der oer. Herman ek mei syn rare ynfallen. Rineke seach even op fan har kompjûter. ‘Wa wie dat?’

‘Och, ien of oar frjemd figuer.’

‘Hy koe wol prate, sa te hearren.’

‘Ja no, 'k koe him amper kwyt wurde.’

‘Hast it der waarm fan, sa te sjen. Wat woe er?’

‘Dokumintaasje oer winkelynterieurs, mar úteinlik hoegde it dochs net. Ik eh, ik gean even nei 't toilet hear.’

Yn 'e koele romte kaam se wer wat ta harsels. Herman doarst wol! Stel dat Rineke wat yn 'e gaten krige hie? Stel dat it bekend waard dat de adjunkt-direkteur in ferhâlding hie, no ja ferhâlding, safier wie it noch net, mar dat er omgong mei hàr, wylst elk wol wist dat er troud wie. Sneon komme, hie er sein, allinne by him thús. Doarst se dat? Woe se dat al? En hoe krige se dat foarelkoar? Renny wist it no. Se koe thús sizze dat se wer nei Renny gong te sliepen. Of oars nei Joke. Mar, Herman wie fansels wol even wat oars as de jonges dy't se oant no ta hân hie. Herman wie èn al twaentritich èn troud, mei de ferkearde frou.