Sûnder garânsje

4.

‘En frou Wiersma, wat kin ik foar jo dwaan?’

‘Neat, hoopje ik dokter. Ik bedoel, ik hoopje dat jo sizze kinne dat it neat is.’

‘En wêr ha wy it dan oer, frou Wiersma?’

‘No, ik fiel wat yn it boarst, dokter, in lyts bultsje. Ja, der sitte wol tachtich bultsjes yn miskien, mar ik fiel wat aparts. Hiel lyts mar hear, dat it sil wol neat wêze.’

De klean moasten út. Ek al hold Hilda harsels foar dat it grif neat wie, it hert sloech har yn 'e kiel. Se die de eagen ticht bang as se wie dat dy taastende fingers wat fine soene. Asjebleaft, o asjebleaft, lit it neat wêze.

It duorre lang foardat se him sizzen hearde: ‘Tsja frou Wiersma, der sit yndie in hiel lyts bultsje. Mar it is sa moai rûn fan foarm, dat ik doar wol foar njoggentich prosint te sizzen dat it hjir om in goedaardich knobbeltsje giet.’

‘Godtank dokter.’

‘Foar alle wissichheid stjoer ik jo al even troch nei de spesjalist. Ik sil sjen oft se jo der even tusken skowe kinne. Klaai jo mar wer oan.’

In goedaardich knobbeltsje, dat lette neat. Koe dat sitten bliuwe, of moast dat der wei? Soe se aanst freegje. Se luts de blûze wer oan, murk doe't se de knoopkes fêst die, dat har fingers noch trillen. Man, wat hie se yn spanning sitten. Se hearde dokter mei it sikehûs beljen. ‘Afdeling chirurgie graag, secretaresse van Dokter Meekma. Dank u.’ En even letter: ‘Ik heb hier een mevrouw met een tumor.’

Hilda gong troch de grûn. In tumor, sei er. Jawis, sa hiet

[p. 18]

dat yn faktermen, mar op in leek kaam dat hiel oars oer as in knobbeltsje. Tumor, dat wie sa'n beladen wurd, dat jo assosjearren mei... Net fierder oan tinke. It wie ommers goedaardich?

‘Om elf uur? Prima. Dank u.’

‘Om alve oere kinne jo yn it sikehûs terjochte, frou Wiersma. Se skowe jo der even tusken, by dokter Meekma. Dokter Meekma is spesjalisearre yn ditsoarte fan saken. Ik wol graach dat hy der ek even nei sjocht, dan hawwe wy wissichheid. Hiene jo oars noch klachten?’

‘Gelokkich net, dit is genôch, tocht ik.’

Hy glimke. ‘Ik hear wol hoe't it ôfrint. Moarn, frou Wiersma.’ In koele hân, in bemoedigjende glim, doe stie se wer op 'e gong. Nei it sikehûs, hie er sein. Alve oere. It wie no healwei tsienen. Koe se earst noch in skoftsje nei hûs. Ferduld, no hie se net frege oft soks der wei moast. No, dat soe de sjirurch har ek wol fertelle. Se moast no sjen dat se thús kaam en dan daliks Freark belje. Hy woe it net blike litte, mar se hie wol fernommen dat er likegoed yn spanning siet.

De telefoniste fernijde har dat mynhear Wiersma yn petear wie. ‘It is driuwend,’ sei se. ‘Myn man ferwachtet dat ik him fan 'e moarn belje.’

‘Ik ha de opdracht krige dat mynhear Wiersma perfoarst net steurd wurde mei, mefrou.’

‘En ik sis jo dat ik daliks mei myn man prate wol! En as jo net om lyk wolle dan kom ik persoanlik nei jo ta!’

No moast se ek net raarder wol? It bern koe der neat oan dwaan. ‘Jou my de siktaresse fan myn man dan mar even,’ sei se wat freonliker.

‘Ik ferbyn jo troch mefrou. It spyt my, mar ik mocht...’

‘It is wol goed, bern. Ik wachtsje.’

Even letter hie se de siktaresse oan 'e line. ‘Mefrou Wiersma? Ja, ik ferbyn jo troch, jo man ferwachte jo al.’

‘Hilda? En?’ De stim wie ien en al spanning.

‘Der sit wol in knobbeltsje, mar dokter tinkt dat it goedaardich is.’

[p. 19]

‘Godtank,’ sei er mei in sucht. ‘En no?’

‘No, ik moat fan 'e moarn noch nei it sikehûs nei in sjirurch of sa, dy't der ek even nei sjen moat. Foar alle wissichheid, sei dokter. Hy is foar njoggentich prosint wis dat it goedaardich is. Dan komt it wol goed, no Freark? Njoggentich prosint!’

‘Jawis bern, no hoechst der net mear oer yn te sitten. Hoe let moatst dêr wêze? Alve oere. Dan bin ik dêr ek. Ik wachtsje yn 'e hal op dy, tsien minuten foar alven, goed?’

‘Kin dat wol om dyn wurk?’

‘Wat seit my 't wurk op dit stuit.’

Hy siet der oer yn, dat wie dúdlik. ‘Okee, tsien minuten foar alven yn 'e hal. Dach leave.’

Alve oere sieten se deun neist elkoar yn 'e wachtromte fan 'e sjirurgen, uteraard net as iennichsten. Tolve oere sieten se der noch. Freark bleau uterlik kalm, mar se wist dat it him ynbaarne moast. Oars koe er noch gjin fiif minuten op it wurk mist wurde. Sels besocht se wat te lêzen, mar de sensaasjeferhalen yn 'e Privé's en Story's koene har net boeie en op 'e foto's fan artysteparties stiene altyd deselde glamourkoppen. ‘Gean do oars mar,’ sei se op 't lêst, ‘dit duorret sa lang. Ik gean allinne wol.’

‘Ik bliuw,’ sei er. ‘Al wurdt it fiif oere, ik lit dy hjir net allinne sitte.’

Even lei se de hân op syn earm en glimke. Dat hie se ommers witte kinnen.

Tsjin healwei ienen waard se oproppen. In freonlike man yn in wite jas mei koarte mouwen stie har te wurd. Freegje, fiele, wer freegje. Gjin pine oan hân? Fielde se har wurch? Siet it yn 'e famylje? Ek net? De konklúzje wie deselde as dy fan 'e húsdokter: in lyts rûn knobbeltsje, njoggentich prosint kâns dat it goedaardich wie.

‘Mar, it moat der al even wei, mefrou.’

Hilda knikte.

[p. 20]

‘Jo komme op 'e opnamelist en dan krije jo mei in pear wike wol berjocht. It giet mar om in pear dagen opname. Fierder noch fragen? Nee? Dan geane jo no nei de siktaresse en dy regelet it fierder wol. Jo moatte ek noch even foar röntgenfoto's en bloedûndersyk. Jo kinne my dan oer in wike belje oer de útslach. Moarn, mefrou.’

Doe't se wer op 'e gong stie hie se ynienen wol fragen. Te let. De siktaresse treau har wat papiereboel yn 'e hân en wiisde har de wei nei de resepsje dêr't foto's en opname regele wurde soene.

Doe't se by Freark weromkaam, skeat dy oerein. ‘En?’ Hy rôp it sa lûd dat guon lju opseagen.

‘Goed nijs,’ glimke se. ‘Kom mar, wy moatte noch even ergens hinne.’ Underweis fertelde se it him.

‘As dy man der ek sa oer tinkt, dan sit it wol goed, bern. En dat fuortheljen sil grif net sa'n grutte yngreep wêze. Trije dagen sikehûs is wol oer te kommen, net? En wat moatst no noch?’

‘Nei de resepsje, mar ik bin 't al wer kwyt wêr't dy is.’

Lang om let fûnen se de goede baalje. Har gegevens waarden notearre, se levere de papieren yn en krige in kaartsje mei dat se de oare deis weromkomme moast foar röntgenfoto's en bloedprikken. ‘Wat in gedonder om sa'n lyts bultsje,’ suchte se, doe't se wer bûten stiene. ‘Wy ha hjir hast twa oeren west. Ik stjer trouwens fan 'e honger.’

‘Ik ek. Witst wat wy dogge? Wy ite tegearre ergens. Ik belje wol even nei de saak, moat Egbert mar even foar my waarnimme.’

De hiele fierdere dei wie it net by Hilda wei, al wie se aardich gerêster no't twa dokters seine dat it wol goedaardich wêze soe. De jûns fertelde se it de bern, wol mei de ynstruksje derby it oan nimmen te fertellen. ‘Ik bin mar trije dagen fuort. Dat hoecht net elkenien te witten.’

De oare moarns siet se wer yn it sikehûs. Freark hie wer

[p. 21]

mei wollen, mar dat hie se wegere. ‘Kom no, allinne even in pear foto's en in prikje. Dat stelt neat foar.’

It stelde ek neat foar. Nei't de rôntgenfoto's, mammografy neamden se dat, makke wiene ûndersocht de radiolooch har en beseach dêrnei tegearre mei har de foto's op in skerm. ‘Ziet er mooi rond uit,’ sei er. ‘Kijk, dit hier, ziet u wel?’

Se knikte mar wat, al seach se wier neat rûns yn dy grize flekkeboel op it skerm.

‘Geen vertakkingen. Ziet er prachtig uit. Kan wel blijven zitten.’

Koe wol sitten bliuwe, sei er! Dat wie wat sy graach hearre woe, mar... ‘Dus volgens u kan het blijven zitten?’

‘Jazeker.’

‘Maar, de chirurg zegt dat 't weggehaald moet worden. Ik sta al op de opnamelijst.’

‘Zìjn mening. Als u 't mij vraagt zeg ik: Niet nodig.’

Wer stie se op 'e gong, fol mei fragen. Wat moast se no? Wa hie no gelyk? Se woe mar al te graach de lêste man leauwe, mar soe it net ferstanniger wêze it dochs mar fuort helje te litten? Se moast it der mei Freark oer ha. Dy wie der gau út: ‘Fuorthelje litte. Dan binne wy wis.’