Ter bruilofte Van den Hooghedelgeboren Heere, Heer Eustatius van Bronkhorst, Totten Pollenbering, Vrye Heer van Assumburg, &c. En de hoogedelgeboren Vrouwe Mevrouw Margareta vanden Kapelle. Vrouwe van Berkoude en den Achterbroek &c.
DIt 's weer den Huwlijxgod een parel aen zijn kroon!
En hy braveert met recht op d'eer van zijne vlammen;
Die zetten zijn gezach met luister nu ten toon
Door 't onderling verbant van twee doorluchte stammen:
Daer 't Huis van Bronkhorst en Kapelle smelt ineen
Van ouds zoo edel door hun deugden, als hun wapen:
Gewoon voor 't Vaderland hun zorgen te besteên,
Dat veilig op hun trouw en dapperheit mogt slapen:
't Zy dat in vrede 't regt der burgren wiert bewaert,
Of datze in 't oorlogsvelt, vol moets vooruitgestoven,
[pagina 57]
[p. 57]
De Vryheit onbevlekt hanthaefden met hun zwaert.
Wat maghmen zich niet al uit zulk een Trouw beloven!
Wat juicht in deze vreugde een reex van Heerlijkheên!
Het Huis van Assumburg ziet voor zijn zeven kruinen,
Als of dat groot gevaert nog wilde hooger treen,
De helmen buigen van de Harelemsche duinen.
Maer hoe aenzienlijk 't zich vertoont in staet en pracht,
Al weigert zelfs Berkou de vlagge niet te strijken,
En dat het uit deze Echt een jongen Heer verwacht,
Noch scheen 't, Heer Bruidegom, u niet genoeg te prijken,
Noch scheen 't u te gering, hoe hoog 't zijn toorens stak,
Zoo lang'er een Kapel, zoo schoon en rijk, ontbrak.
Auteursrechtvrij
