Gedichten. Deel 2


Ter bruilofte Van den Heer Henrik Tholinx, Rechtsgeleerde, En Juffer Maria Kruis. ALs al het land van blijdschap waegt, De Vrede, op haren troon verheven Geen staet van vyant ziet belaegt, En Mars ter werrelt uitgedreven; Daer 't al aen volle weelde en vreugt Den ruimen teugel schijnt te vieren, Is 't heet gemeen, in frissche jeugt De triomfeerende bannieren Der Min te volgen, en zijn trouw Op t'offren aen een schoone vrouw. Maer midden in den oorlogsbrant, Verwoet te lande en zee ontsteken, Daer 't Fransche heir den standaert plant Om Hollant teffens in te breken, En af te weiden, als een stroom Gezwollen uit zijn kil en boorden, Te luistren naer den minnetoom, En 't hart te voegen by de woorden, Is in zoo zwaer een wederspoet Het teken van een fier gemoed.
[pagina 72]
Noch toont de Bruigom grooter hart; En boven d'algemeene plagen, In d'Ilias van 't Recht verwart, Een last alleen te zwaer om dragen, Vaert rustig voort; en, als bereit Om alle ramp voorby te streven, Met prijslijke edelmoedigheit, Belooft zich een geruster leven, En zegen in zijn loflijk huis, Indien het God voorziet met Kruis. 't Is u gelukt; uw schoone Bruit O Tholinx! kreeg eens mededoogen: Haer lippen smoorden wel 't geluit, Maer, 'k minne u, sprakze met haer oogen, Verhael nu op dien lieven mont De minnesmart van u geleden, En kust uw quynend hart gezont. De voornacht is al weggegleden. Uw Grootvaêr, d'eer van Amsterdam. Verwacht de wasdom van zijn stam.