Gedichten. Deel 2

[p. 89]

Ter bruilofte van Daniel de Neufville, en Aeltje Bruin.
Zang, Courante la bare.

Imperio jam nunc assuesce jugali.

't GEluk is grooter na verdriet.
De zonne spreit, naer ongestuime buiën,
Een heerelijker glans in 't zuiën,
En verft de lucht met purper in 't verschiet.
Zoo wort, na hopeloos gedult,
Des minnaers hert met grooter vreucht vervult,
Wanneer zijn lief, bewoogen onder 't vrijen,
Nu onbevreest, het jae laet glijen,

En zijn leet geneest.

Dan zijn de muskadellen wrang
By roozen, die in 't zoetste van haer bloeien
Op malsche maegdelippen gloeien,
Vermengelt met de leli op de wang.
Geen gout, met zweet en zorg behaelt,
Noch honig die op Hyblaes toppen daelt,
Is met het zoet der liefde 't evenaren,
Die, onverzeert, door zoo veel jaeren,

Aerde en zee regeert.

Onsterffelijke huwlixmin,
Die, onbeweegt in 's werrelts onweerlagen,
Gelijk een Ceder, meer kont dragen!
Hoe strengelt gy twee zielen in een zin!
De ramp besnoeit haer liefde niet,

[p. 90]

 

Zy steekt haer hooft intop wat haer geschiet.

 

Gelijk den Adelaer, door 's hemels boogen,

 

In schemerlicht, om hoog gevlogen,

 

Voor geen nevel zwicht.

 

 

 

Geen oorlogsramp of ongeval,

 

Noch moordend oog van woedende tierannen,

 

Kan oit de huwlijxlust verbannen.

 

Die reikt met haren septer overal.

 

De zee voelt zelfs aen 't noorder strant,

 

Haer zeegedrochten blaken in dien brant.

 

En Febus, nu met groter gloet aen 't klimmen,

 

Ziet al de lucht, uit zijne kimmen,

 

Van de min bevrucht.

 

 

 

Wy wenschen u, bevallig paer,

 

Geen overvloet van grooten schat en staten,

 

Die haer bezitters flus verlaten,

 

En vorsten zelf niet redden in 't gevaer;

 

Maer dat gy, in vernoegden staet,

 

Eer 't zonnevier door vijfpaer teikens gaet,

 

Of eer de maen tien ronden heeft voltogen,

 

Een spruitje teelt, dat onder d'oogen

 

Van zijn ouders speelt.

 

 

 

De bron der wenschelijke vree,

 

Daer onlust wort in ballingschap verstooten,

 

Zy op uw huwlijk uitgegooten,

 

En sleep een reex van deugd en zegen me.

 

Alide volg uw Daniël,

 

Op 't heilig spoor van 't Goddelijk bevel.

 

Zoo geev' d'almogentheit u, na dit sterven,

 

In 's hemels troon, voor deze t'erven

 

Rijker bruiloftskroon.

Vivite concordes: Et quae modò vota canendo
Dicimus, in Myrti cortice scribat amor.