|
| |
Ter bruilofte van Antonis Timmerman, en Anna Timmerman.
Nullus amor tali conjunxit foedere amantes.
VRou Venus, met haer halve mannen,
Zy uit mijn Trougedicht verbannen
En hare wulpze Minnezoon.
Het lust ons op een hooger toon
Dees Bruiloftstaetzie in te wyen.
Ik hate Apollôs razernyen:
Maer wensche voor mijn Helikon
Een druppel uit de rijke bron
| |
| |
De Paradijsbron van de Minne,
Die Adam dronk, toen zijn Manninne
Uit zijne lenden opgestaen,
Hem smolt op 't ledekant van blaên.
De Huwlixliefde boven allen
Aen God den Schepper welbevallen,
Den Hovenier in Edens hof,
Geeft zoo veel stervelingen stof,
Die in de schaduw van haer pennen
De stilte en eenzaemheit ontwennen,
Om eeuwig, als het lijf vergaet,
Te leven in haer lendenzaet.
Zy treft de Ziel uit maegdenoogen;
En houd den Minnaer opgetoogen
Die altijt na zijn Egae helt,
Geketent van een zoet gewelt.
Zoo weet de zeilsteen, meêgenomen
Door zoo veel grondeloze stroomen,
En Oost, en Westerpekelplas
Te zweven na het Noorderas.
Maer vaster zijn de Liefdekoorden,
Als dat den zeilsteen bind aen 't Noorden:
Schoon veele trots den Echt vertreên
Van hart en ooren onbesneên,
En als de Saters, vrouweplagen,
Van geilen gloet om 't hart geslagen:
Maer zy staet even fier, en pal
In 't wederwaerdige geval.
Zoo blijft de Huwlixbant in waerde
Schoon alles eens versterft op aerde.
Zy mengt het zuure met het zoet.
De last, te zwaer voor een gemoet
En om de schouders in te drukken,
Breekt zy gevoegelijk in stukken.
| |
| |
Indien de rou zijn Egaê knelt,
De Man verduurtze met gewelt,
En deelt groothartig in haer plagen,
Voor twee gemakkelijk te dragen.
Zoo zet de Gemalinne weer
De ramp van haer Gemael ter neer.
Schoon dan tierannen zamenzweren,
En d'afgunst komt haer huis braveren,
En 't onweer, schielijk voortgebragt,
Gelijk een dollen storm by nacht
In barningen en zeegevaren,
Hun slingert op de weerelts baren.
Zy staen in alle water weé,
Gelijk een steenrotze in de Zeé.
De liefde diez' elkander dragen
Stuit op het Echtschilt alle plagen:
De standertschaduw van de Trou
Bedekt en smoort hun hartenrou.
Wie wenscht dan niet eer lange jaren
Het hooft en kinn' met gryze haren
Besneeuwen, en de winkbraeu 't oog
Benevele als een duistre boog
Van overhangende gewelven.
Wie wenscht niet in de jeugt zich zelven
Te zengen in het vuur der min?
Zoo bouwt men huis en huisgezin.
Zoo vind Natuur, door aen te teelen,
Haer oogst in alle weereltdeelen.
Dit dacht de Bruigom eindlijk nae,
En vleit en strookt zijn Wederga
Tot zy, bewoogen van ontfarmen,
Hem koestert in haer sneeuwitte armen.
Zijn Anna wort op 't laest vermant,
En noemt de Trou geen meer een bant.
| |
| |
Maer medelijden en verlangen:
Hy blijft haer op de lippen hangen
En streeltze met zijn onderhoud.
Gelijk in 't schaduwrijke woud
De Ringeldoffer aengevlogen,
Zich blind ziet in zijn ringduifs oogen,
En zy met liefde wort bekoort,
Zoo draeze zijne wieken hoort.
Wel aen Gy, die om d'Echt te vieren
De liefde volgt in haer banieren,
Vergun noit rampen d'overhant,
Maer vleugeltze met d'Echtenbant.
Zoo storte een Hemeldaeu van zegen,
Gelijk een milde zomerregen,
Met vrede en onbezweet gewin
Geduurig in uw huisgezin.
Zoo koom' noit wolk van huiskrakelen
Uw Huwliksvreede te verdelen,
Zoo erftg' als ziel en lichaem scheit,
De kroone der onsterslijkheit.
|
|
Auteursrechtvrij
