Gedichten. Deel 2

Landvermaek. Aen Juffrouw Suzanna Bormans.

TErwijl ik op het land in eenzaemheit geweken,

Om die volmaekte weelde, al 't hofgewoel verlaet,

Voel ik my evenwel volkomen rust onbreken;

Schoon niets, nae 't schijnt, mijn wenschen tegengaet.

De Winter, op dat niets mijn vreugt zouw deeren,

Schijnt zelfs om mijne wil in Lente te verkeeren.

Hy komt, in stee van sneeuw, met bloemen aengetogen,

En spreit een groen tapyt op 't omgelegen velt;

De lentezon blinkt zelfs met lonkjes uit zijne oogen,

Terwijl die na de westkim overhelt,

En arbeit om met liefelijker stralen

In 's aerdrijks zachten schoot, zelfs voor zijn beurt, te dalen.

De brede vyver ruischt rondom met zilvre beeken,

En kabbelt op 't gestreel der zoele westewint.

't Geboomte, dat alleen met botten uit komt breken,

Staet stom, hoe weêr haer jeugt zoo vroeg begint.

[p. 256]

 

Het Mastboomwout, met zijne groene kroonen,

 

Kan van de zomervreugd my reets een schets vertoonen.

 

 

 

Of komt een zwarte storm aengieren op zijn veder,

 

Ik sluit hem uit, en hael de Zomer aen den haert.

 

Zoo dwing ik in triomf het norsse winterweder.

 

Daer konst noch kost wort op mijn disch gespaert:

 

Terwijl Renes, in 't koken wel bedreven.

 

Geduurig overlegt, om my wat nieus te geven.

 

 

 

'k Vertree de middagsspijs in Ype en Beukelaenen,

 

Die tarten met hun hoogte Abeel en Populier.

 

Daer ryst een heilige Eik, gelijk de boschgoôn waenen.

 

Gins mengt de Lykcipres zich met Lauwrier

 

Hier 't keur van lustwaranden en prieelen,

 

Daer duizend vogeljes met duizend orgels speelen.

 

 

 

Men kan aen deze zy 't nabuurig Ryswyk hooren.

 

Gins kaetst den Haeg het licht der zuiderzon weêr af:

 

Daer ryst het prachtig Delft met zijn verheven tooren,

 

Braveerende op zoo meenig heldengraf.

 

Zie herwaerts aen de Schevelinger duinen

 

Zoo verre in 't blaeuw verschiet verdwijnen met hun kruinen.

 

 

 

Het Prinselijke huis gedoken in de bomen,

 

En hondert andren, hier rondom tot pracht gesticht,

 

Vertoonen zich, en 't staet my vry daer in te komen,

 

En zonder zorg te streelen mijn gezicht.

 

Daer meenighten de kommer in hun zielen

 

Vast voeden, die hen knaegt, en naestapt op de hielen.

 

 

 

In zulk en overvloet onschuldige vermaken,

 

In zulk een diepen stilte, en met mijn zelfs te vreen,

 

En nydig, noch bezorgt, om mijne, of 's anders zaken,

 

Ontbeere ik 't al, in Rozemont alleen:

[p. 257]

 

Want wat kan toch my vergenoeging geven,

 

Nu zy niet buiten my, noch ik van haer kan leven?

 

 

 

Ik weet het, Rozemont, of liefst, ik durf geloven.

 

Neen, ik geloof het, en ik weet het onbepaelt;

 

Dat gy zoo wel in liefde alle andren gaet te boven,

 

Als niemant by uw trouw en gaven haelt.

 

Hoe zelden mengt de Hemel, hoe gebeden!

 

Zoo trouw een liefde en deugt by zulke schoone leden.