Gedichten. Deel 2


Op een heerlijk juweel. GEsteente, dat zoo net getekent door de hant Der geestige natuur, onze oogen koomt bekoren, Die wenschten, hoe gy quaemt aen zoo volmaekten stant, Niet aen te zien alleen, maer uit uw mont te hooren! Wat draegt gy hoofden en gedaenten ondereen Gedommelt, en nochtans zorgvuldig onderscheiden, Als had een Konstnaer die met voordeel dus gesneên. In eene tronie woont hier Kristen, Turk en Heiden. En, zoomen spreken mach van zweemsels, en den zwier Der beeltenissen die elkanderen gelijken: Men ziet hier 't hooft des Paus zoo zedig en zoo fier, En 't machtich opperhooft der Fransche koninkrijken, Zich heffende in den top ver boven andren uit. De Keizer komt'er me in volle staetsie pralen. De Fransche Dolfijn, als een koninklijke Bruit, Zich toonend, schept zijn vormen licht uit 's Vaders stralen. Hier vintmen Tarter, Turk, Polak en Persiaen In eenen ommetrek zoo kleen en naeu beslooten, En geen van allen schijnt elkaer in 't licht te staen, Daer ongesteurde vre verbint zoo vele grooten, En woedende oorlog dit gezelschap noit ontrust. Verbontge ook ô Juweel! dus werreltlijke Heeren,
[pagina 258]
En hielt in korten toom hun blakende oorlogslust, De gantsche werrelt kon uw rijkdom niet waerderen. Noch wort uw dierbaerheit noit hoog genoeg beloont, Om datge een schets van dien volmaekten stant vertoont.