Gedichten. Deel 2
(1685)–Joannis Antonides van der Goes–
Auteursrechtvrij
[pagina 259]
| |
En kust den hals van dat aenminnig beelt,
En ziet om laeg de lieflijke appels hangen
Des boezems, wit als sneeu die d'Alpen dekt;
Gelukkige, de wegen staen u open:
Gaet heen, daer u die blanke noortstar trekt;
Het staet u vry mijn kerker nu t'ontloopen.
Maer als gy weer moogt dartlen buiten toom,
En wentlen langs die heuvels op en neder,
Zoo moet mijn hand u raken zonder schroom,
Of gy omhelst uw Rozemont noit weder.
Maer zoo zy steelsgewijze eens laeger tast,
En koomt zy eens onwetende aen te raken
Het levent sneeu van dat gezielt albast,
'T geen Goden zelfs in minnevier zou blaken,
Zoo moet gy my voor ongeval behoên.
Zoo waerlijk moet u Rozemont ontfangen,
Wanneer gy keert, met een onnoozlen zoen,
En als voorheen op haren boezem hangen.
|
|