Gedichten. Deel 2

[p. 299]

Zeventiende Liergezang, Van Horatius, Aen Meceen, ziek zijnde.

Cur me quereles exanimas tuis?

WAerom vermoort gy my met uwe klachten?

Het is den Goden, noch my aengenaem,

Dat u het sterflot zou voor my verkrachten,

Meceen, mijn waertste stut en faem.

Ach! zoo my vroeger doot mijn halve ziel ontrukt,

Waerom wort me niet d'ander helft geplukt?

Die hier, na uw ontlyven,

Niet wenscht te blijven.

Een zelfde dagh zal alle beide smooren,

En storten my met u gelijk ten val.

Ik heb dien dieren eed niet valsch gezworen.

Waer hene gy my voorgaet, zal

Ik gaen, al waer 't met u, mijn trouwe metgezel,

In d'allerlaetste reize van de hel,

Geen vierige Chimere

Kan my doen keeren:

Noch Gyas zal my met zijn hondert handen

In eeuwigheit afrukken van uw zy:

Al quam hy my uit d'afgront aen te randen.

Dit eischt gerechtigheit van my,

En ons geboortestont. want 't zy den Evenaer,

Of schorpioen verryze met gevaer,

[p. 300]

 

En zee en schippers zarren.

 

De felste starren:

 

Of dat de steenbok d'Italjaensche baeren

 

Beroere, en storte een zee van regen neer:

 

Hoe 't zy: ons beider starren evenaren.

 

G'ontvloot den kindereeter weer,

 

G'ontvloot door Jovis hulp, Saturn in zulk een noot,

 

Hy wederhielt de wieken van de doot:

 

Daer 't volk, door alle straten,

 

Als uitgelaeten,

 

Den hoogen Schouwburgh driewerf weer deed galmen.

 

Een boom had my de herssenen verplet,

 

Zoo 't Faunus niet gestut hadde op zijn palmen,

 

Die schrandre geesten altijt red.

 

Volbouw den Goden nu 't beloofde tempeldak.

 

Slacht menige offerhande op uw gemak.

 

'K geve een 'der kleine rammen,

 

Aen d'offervlammen.