De slavenhaler. Tooneelen van Afrika's westkust en reis naar het land der Peuls

III.
De inspectie van de factory. - Donna Rosita. - Het diner.

De slimme slavenhandelaar had zijne berekening goed gemaakt; met in zijnen brief voor het bezoek van den officier aan zijne factory geen tijd vast te stellen bereikte hij juist zijn doel. Hij had aldus geredeneerd: Als ik schrijf: ‘op welken dag en uur u dat mocht verkiezen,’ zal de Engelschman denken: ‘als ik den tijd bepaal, wanneer ook, zult gij op uwe hoede zijn en intijds eerst voorzorgen nemen, daarom zal ik terstond van die aanbieding gebruik maken, dan vind ik u onvoorbereid.’

En zoo gebeurde het.

Nauwelijks toch had de heer Wells het aan hem gerichte briefje gelezen, of hij trad met zijne officieren in beraad en stelde voor den slavenkoopman te overrompelen door terstond tot de inspectie over te gaan, maar zonder eenig bericht te zenden.

Het voorstel vond algemeenen bijval, en de heer Wells belastte den dokter en den tweeden officier met deze zending. Toen zij heengingen, drukte hij hun echter op het hart door

[p. 12]

eigen oogen te zien en zich niet door de beleefdheden van den elavenkoopman te laten bedotten.

Was de slavenhandelaar dien morgen in groote spanning geweest, toen de boekhouder hem kwam berichten, dat de sloep van den kruiser naderde, wreef hij in de handen van genoegen en haastte zich een weinig toilet te maken.

Inmiddels waren de beide officieren reeds aan wal gestapt en door den ‘toevallig’ daar in den omtrek zijnden boekhouder ontvangen, die hen in uiterst beleefde bewoordingen welkom heette en naar de factory geleidde, waar de heer de Vivès hun te gemoet kwam, met een verbaasd gezicht verzekerende dat hij hun bezoek zoo spoedig nog niet had verwacht, doch de heeren daarom niet minder welkom waren.

De officieren keken elkander glimlachend aan en gaven elkaar oogjes, alsof zij wilden zeggen: ‘Mooi zoo, wij komen hem overvallen.’

Doch de kennismaking met den slavenkoopman viel de heeren mee. De Vivès was een echte Spanjaard, trotsch, waardig en fier maar beleefd, en hoe vast de heeren zich ook hadden voorgenomen geen droppel, geen kruimel te gebruiken, ging het bij de kennismaking tegenover een zóó wellevend mensch als don de Vivès bleek te zijn niet aan, hem onbeleefd te weigeren eene verfrissching te gebruiken aan zijne welvoorziene tafel.

En zoo gebeurde het dat de heeren, eer zij het wisten, met het glas in de hand den slavenjager bescheid deden, toen zijn eerste dronk aan het aangename van de kennismaking met beschaafde lieden gewijd was.

Het was twaalf uur toen de heeren de woning van don de Vivès binnentraden en zij verbaasden zich een uur later, toen de gastheer hun beleefd aan het doel van hun bezoek herinnerde, dat er reeds een uur was verstreken.

[p. 13]

De inspectie begon.

De beide barakoens van don de Vivès, langwerpige luchtige gebouwen, waren op dien tijd opgevuld met negers. In het geheel waren er tusschen de vijf- en zeshonderd zwarten, die slechts op eene gunstige gelegenheid wachtten om te worden ingescheept naar Cuba.

Toen de heeren de eerste barakoen binnentraden, verhieven zich plotseling ruim driehonderd zwarten, die op de hurken zaten, en verwelkomden de binnentredenden met een luid handgeklap.

Bij die onverwachte demonstratie traden de officieren eene schrede terug en sloegen de hand aan den degen, alsof zij verraad duchtten.

- Verontrust u niet, zei de slavenkoopman bedaard, dit is hunne manier van de bezoekers te begroeten.

De vroolijke gezichten der negers, het onderdrukt gepraat, hier en daar door lachen afgebroken, overtuigde de officieren van hunne dwaling en met verbazing bekeken zij de barakoen.

Zij hadden er geen vermoeden van, dat de slavenhandelaar door den kunstgreep van eene rijkelijke tractatie op rum en het vooruitzicht dien dag vleesch te zullen eten, de arme negers, die evenals kinderen weinig behoeven om verheugd te zijn, in die vroolijke stemming had gebracht.

In de grootste verbazing verlieten de heeren de barakoen en bezichtigden de rest. Alle hutten, alle gebouwen zagen er zindelijk en goed onderhouden uit. Geen slavendoggen of speurhonden waren er te zien, geen opzichters met zweepen. Dat die bedienden pistolen in den gordel droegen, beteekende niets in dit land en onder zoovele zwarten, die, hoe goed zij het hadden, toch natuurlijk elke gelegenheid om te ontsnappen zouden aangrijpen en daarbij voor geweld niet zouden terugdeinzen.

[p. 14]

De heeren landden weldra in de keuken aan.

Een zwarte kok met zijne helpers was daar bezig het maal voor de slaven gereed te maken en de dokter kon niet nalaten een kijkje te nemen.

Er hingen twee groote ketels, eer op kuipen gelijkende, over het vuur, de eene met rijst, de andere met vleesch gevuld.

De voorkomende kok, als raadde hij de bedoeling van den dokter, schepte een lepel rijst uit den ketel op een schotel en bood het hem aan, terwijl een zijner helpers een stuk vleesch uit den bouillon opvischte.

- Waarlijk, zeide de dokter na geproefd te hebben, gij moogt het proeven, mijnheer Knowles!

Mijnheer Knowles, de tweede thans eerste officier, proefde en vond het uitmuntend.

Daar het maal juist gereed was, stelde de slavenhandelaar voor den maaltijd bij te wonen, en daar dit voorstel terstond werd aangenomen bevonden de heeren zich weldra weder in de barakoen.

De negerbevolking waschte eerst op het slaan van de trom de handen, hief toen een kort lied aan en daarna werd het eten rondgedeeld.

De officieren waren een en al verbazing. Dat alles ging zoo ordelijk als aan boord. De negers begonnen op hetzelfde oogenblik te eten en hadden op den bepaalden tijd met den maaltijd gedaan met de meeste juistheid, en zindelijkheid. Nimmer hadden zij kunnen denken, dat het in die als afschuwelijk afgeschilderde barakoens zoo toeging. Hunne welwillendheid jegens den Spanjaard vermeerderde met het oogenblik en toen de inspectie was afgeloopen, konden zij niet nalaten aan de Vivès hun welgemeend compliment te maken over zijn etablissement.

Het was intusschen reeds vier uur geworden en dat drentelen van de eene plaats naar de andere, die wandeling over

[p. 15]

de vrij uitgestrekte terreinen had de heeren vermoeid en hongerig gemaakt, zoodat zij in plaats van genoodigd te moeten worden er zelfs naar verlangden, dat de beleefde gastheer hun iets aanbood.

Dit was het juist waarop de slimme Spanjaard had gerekend en zonder hen uit te noodigen, bracht hij hen plotseling in de prachtig ingerichte eetzaal, waar de tafel als het ware bezweek onder de hoeveelheid schotels, flesschen en andere voorwerpen, waarmede deze beladen was.

Op dat oogenblik waren alle gedachten aan het onvoegzame om van een slavenhandelaar, een koopman in menschen, iets aan te nemen, bij de beide Engelschen verdwenen. In lang, ja misschien bijna nooit hadden zij zoo'n overvloed van heerlijke gerechten, uitlokkende vruchten en fijne wijnen bijeen gezien en zij watertandden reeds alleen op het gezicht.

Op het oogenblik echter dat men aan tafel zou gaan, keken onze officieren opeens verbaasd op toen uit de veranda, die de eetzaal begrensde, eene gestalte de eetzaal binnenzweefde, die op eene verschijning geleek.

- Mijne dochter Rosita! zoo stelde de heer de Vivès haar voor.

De beide officieren konden hunne oogen nauwlijks gelooven. Was dat schoone meisje, die bekoorlijke verschijning, de dochter van den beruchten slavenhandelaar? en in de verwarring van het oogenblik stamelden zij een zeer linksch compliment.

De schoone glimlachte allerliefst en was zóó ongedwongen, zóó bekoorlijk, dat zij opeens geheel op hun gemak waren.

Men ging aan tafel in eene vroolijke stemming, die niet minder werd naarmate de wijn zijne uitwerking begon te doen. Als het ware bij afspraak werd het onderwerp van de slavernij geheel vermeden door de heeren, ofschoon de heer de Vivès het meer dan eens aanroerde. Maar de officieren waren doof

[p. 16]

aan dat oor, en dachten onder den invloed van de schoone oogen en de rozenlippen der senorita in het geheel niet meer aan het doel van hunne zending.

Het liep reeds tegen het einde van den maaltijd, toen plotseling de boekhouder zich liet aandienen.

- Dat moet iets gewichtigs zijn, mompelde de Vivès, laat hem binnenkomen.

De boekhouder verscheen, maakte eene diepe buiging, en zeide toen:

- Mijnheer! de Engelsche kruiser seint om zijne officieren.