De slavenhaler. Tooneelen van Afrika's westkust en reis naar het land der Peuls

[p. 168]

XXXII.
De bedrieger bedrogen. - Zeil ho! - De jacht. - Naar de kust - In de baai.

Er gebeurden dien nacht wonderlijke dingen aan boord van den kruiser. Nauwlijks toch was de eerste officier van zijne verbazing bekomen wat de vervolging van de ‘Esperanza’ betreft, of zijne verbazing werd nog grooter, toen het bevel werd gegeven de vervolging te staken en terug te keeren naar het punt vanwaar men was vertrokken.

Zoodra deze beweging was volbracht, werd de eerste officier bij den commandant ontboden, dien hij onder het genot van een glas wijn bizonder vroolijk vond, en toen werd hem het geheim verklaard.

De lezer begrijpt, dat de commandant den streek der slavenhandelaars had doorzien. Luitenant Wells had hem in de kaart gekeken. Om zijn spel goed uit te spelen, had hij zich van den domme gehouden en de vervolging van de ‘Esperanza’ aangenomen, ten einde zijne tegenpartij geheel te blinddoeken. Hij begreep terecht, dat, zoo hij aan den mond der Rio Pondo bleef liggen, de slavenhaler niet te voorschijn zou komen, maar dat hij, door de ‘Esperanza’ te vervolgen, hem in zee zou lokken.

Thans keerde hij op zijne schreden terug, zeker de ‘Stormvogel’ te zullen ontmoeten en vandaar, dat de heer Wells dien avond zoo bizonder plezierig gestemd was. Het vooruitzicht van den Spanjaard eindelijk eens in handen te zullen krijgen voerde zijne vreugde ten top.

Na den eersten officier mededeeling van zijne plannen te hebben gedaan, was de commandant gaan slapen met bevel hem te wekken zoodra het licht werd.

[p. 169]

De eerste officier had intusschen het nieuws verteld aan den tweeden officier en deze aan dokter Trial, en zoo had binnen een kwartier dit nieuwtje de ronde gedaan over het geheele schip.

Toen het dan ook dien morgen begon te lichten was er geen schepeling aan boord van de ‘Seabird’ die sliep, geeneen van de bemanning die niet in de grootste spanning op den uitkijk was.

De dag brak aan met een bleek licht en op het oogenblik dat de eerste officier den eersten glimp daarvan bespeurde, liet hij den commandant wekken. Toen deze eenige oogenblikken later verscheen, rees de zon statig uit het water op en zette de lucht in rooden goudgloed.

- Zeil ho!

Die uitroep werkte. De geheele bemanning trilde van verwachting.

- Waarzoo?

- Te lijwaarts van ons, Sir!

- Ja, daar ligt hij, zeide de heer Wells, en zoo mooi onder den wind van ons als het ooit de Voorzienigheid kon behagen. Wend het schip, mijnheer! en sla het vol zeil. De duivel hale hem, wij willen nu eens zien wat de Seabird vermag!

De eerste officier begaf zich op zijn post, het volk werd opgeroepen en eene algemeene drukte en bedrijvigheid vervingen de stilte van daareven. Spoedig waren de stengen van de Seabird met een vracht zeilen bedekt, die de masten deden buigen, en weldra zwichtte het schip voor den druk van den wind en de kruiser begon de jacht.

Alsof men nu eerst aan boord van den slavenhaler het gevaar bespeurde, zag men het schip eerst eenige twijfelachtige bewegingen maken, maar toen eensklaps met evenveel zeil bedekken als de kruiser en voor den wind wegvliegen.

[p. 170]

- Wij halen hem zoo niet, mompelde de heer Wells. Sla nog meer zeil aan!

Breede spieren werden buiten boord uitgestoken en zeil op zeil bijgezet, totdat de masten niet meer konden dragen.

Nauwlijks was dat echter gebeurd, of op den slavenhaler zag men hetzelfde plaats grijpen. Van den kruiser gezien bespeurde men niets dan eene pyramide van zeilen boven den bijna niet zichtbaren romp.

Ondanks de snelheid van den kruiser kon men niet bemerken, dat men eenige vordering maakte. Uur op uur ging voorbij, de vlokken schuim vlogen voor den boeg op, de krullende koppen der hooge golven met wit schuim gekroond vloog men voorbij, maar de slavenhaler deed zich niet duidelijker aan het oog voor. Men zag hem rijzen en dalen op denzelfden afstand, steeds even ver.

De heer Wells werd ontevreden.

- Als het zoo doorgaat, komen wij er nooit! mompelde hij.

- Wij krijgen hem nooit, zeide iemand dicht bij hem.

De commandant keerde zich om en zag de hoog-bootsman Rock in gesprek met sergeant Powder.

- Waarom krijgen wij hem nooit, bootsman? vroeg de commandant.

- Met uw permissie, mijnheer! zei Rock, ik ken hem. Het is niet de eerste keer, dat ik hem jaag. Het is dezelfde, dien wij drie dagen lang gejaagd hebben in dezelfde gunstige omstandigheden als nu, en toen de derde dag om was, waren wij nog even ver als toen wij hem pas zagen. Sedert heb ik hem onthouden.

- Wie zegt je dat dit hetzelfde schip is, Rock!

- Er bestaat geen tweede zoo, mijnheer! zei Rock. Ik heb hem te goed onthouden en er is geen schip hoe goed ook bij de geheele marine, dat het kan inhalen.

[p. 171]

- Dwaasheid! zei de commandant de schouders ophalende en verder wandelende.

- Dwaasheid of niet, mompelde Rock, met zeilen krijgt ge hem niet.

- Hoe dan? vroeg sergeant Powder.

- Kogels in zijn bast, zei Rock, kogels!

- Maar dan moet hij onder het bereik van ons geschut zijn.

- Dat kan hij komen, zei Rock, als wij hem meer in de open zee jagen.

- Waarom dat? vroeg Powder.

- Eene hooggaande zee als deze, zei Rock, is niet gunstig voor een licht schip zooals hij, vat-je? wat voor ons goed is, is voor hem slecht. Als dat vervloekte schip in effen water lag, had hij ons al lang slechts de toppen van zijne stengen laten zien.

- Dat wil zeggen dat hij dan al bijna uit het gezicht zou zijn? vroeg Powder.

- Juist! zei Rock.

- Mijnheer! zei op dat oogenblik de commandant, zie ik goed of niet? Geeft hij zijne zijde niet meer te zien dan vroeger?

De eerste officier verkende door zijn kijker het gejaagde schip lang en ernstig.

- Ja, mijnheer! dat is zoo, ik zou zeggen dat hij meer naar de kust afzakt.

- Dacht ik het niet! riep de heer Wells uit. Hij wil effener water hebben, deze hooge zeeën deugen niet voor hem.

- Als hij licht van bouw is, neen! zei de eerste officier.

- Dat is hij, zei de commandant en zijn gelaat klaarde opeens op.

- Maar, vervolgde hij, dat moeten wij hem juist beletten; anders ontsnapt hij ons. Zeg den wachthebbenden officier, dat hij eene halve streek meer oostwaarts aanlegt.

- Het is een zeiler zooals ik er nooit een zag, mompelde

[p. 172]

de heer Wells, toen de officier zich had verwijderd. Rock heeft gelijk het is eenig. Wat een stel zeilen voert de kerel. Wacht maar, als ik hem maar van de kust kan jagen!

Op dit oogenblik naderde de officier weer.

- Mijnheer! zeide hij, ik geloof waarachtig dat wij winnen. Kijk eens! men kan een man in zijn voormars zien, als ik mij niet vergis.

- Ja het is zoo, zei Wells den kijker overgevende, ik ben verzekerd dat wij hem naderen.

Intusschen bleek het al spoedig dat dit naderen slechts daardoor werd veroorzaakt, dat de slavenhaler de kust opzocht, en de snelheid van den kruiser was niet zoodanig om hem dat te verhinderen.

- Wat wil de vent in Godsnaam dan toch? vroeg de eerste officier.

- Binnenvallen ergens in eene bekende baai om de galg te ontkomen, zei Wells. Maar wij zijn hem dicht genoeg op de hielen om hem te grijpen. Ik zal de sloepen uitzetten als ik niet verder kan en hem enteren, al zou ik hem tot op het land moeten vervolgen.

En zoo bleek het ook te zijn. Weldra daagde het land op en, na eenige oogenblikken als het ware te hebben gezocht, veranderde de ‘Stormvogel’ opeens van richting en vloog de kust te gemoet.

De kruiser, in het kielzog van den slavenhaler varende, volgde hem.

Toen bespeurde men spoedig een inham in de kust, welks toegang door een rand van schuim als het ware werd afgesloten. Het waren de golven der branding, die op de verborgen klippen braken.

- Hij loopt zich te barsten, zeide de eerste officier, daar kan hij niet door.

[p. 173]

De commandant antwoordde niet, maar hield de oogen op het gejaagde schip gevestigd. Er was zeil geminderd en de kruiser volgde met zwakke vaart, terwijl de manschap gereed was de vaart van het schip te stuiten en het anker uit te werpen.

- Hij zal zich te barsten loopen, herhaalde de eerste officier.

Maar de ‘Stormvogel’ liep zich niet te barsten; die het vaartuig bestuurde was bekend met het vaarwater, en terwijl allen aan boord van den kruiser den ondergang van het schip verwachtten, schoot de ‘Stormvogel’ als eene slang door de eenige opening in de keten van klippen de baai binnen.

- Nu hebben wij hem, zeide de heer Wells.