|
| |
Elegia XVII.
ITe procul veteres, Parnassia numina, Musae:
Ite procul studijs turba profana meis.
Sola salutiferum destillent pectora Christum,
Et latices sacro nunc Helicone fluant.
Cyrrha vale, Phoebique domus, non Castalis amnis,
Non levat ipsa meam Phocidos unda sitim.
Tu mihi virgineos aperi sanctissima partus
Calliopè, & pueri tempora prima Dei.
Dic mihi Musa virum, celso qui missus Olympo,
Isacidûmque satus sanguine, factus homo est.
Mutatur iam terra polo, & venerabile coeli
Depositum mundi machina vilis habet.
Quas aether servabat opes, sibi servat Idume:
Accipit authorem gens malesana suum.
Ne pereas peccator homo, sunt numina praestò:
Laesaque pars culpae subvenit ipsa tuae.
Ecce patris magni soboles, consorsq́ue Tonanti
Filius humana conditione meret.
Ipse hominem, nostrosque Deus superinduit artus,
Et duplici clarum nomine nomen habet.
Coelo terra coit, nec pars aeterna caducam,
Aut sociam Superûm gloria spernit humum.
Quique Deus fuerat, Deus est, nec desinit esse:
Aut decori gestat noxia membra suo.
Et caro qui nunquam fuerat, vestitur ab illâ:
| |
| |
Nec Deus huic, ipsi nec gravis illa Deo est.
Vna Redemptoris facies, rex unicus orbi est;
Quemque hominem, pariter dixeris esse Deum.
Occulitur sub carne Deus, dumque adspicis illam,
Regia maiestas dissimulata latet.
Magne Puer, tibi natales gratamur, & ortum,
Et canimus cunis carmina fausta tuis.
Ingredere auspicijs nostrum felicibus orbem,
Et redeat tanto vindice parta Salus.
Quà Deus es, patrium potis es lenire furorem,
At caro mortales sentiet aegra vices.
Crux hominem, Sathanaeque Deum certamina poscunt:
Vt quibus ille malis succubat, ille levet.
Mors hominem, mortemque Deus calcabis, & illi
Eripies spolium funeris ipse tui.
Sunt divisa Dei, divisaque munia carnis,
Nec socias reuunt ille vel illa manus.
Sic terris promissus ades, sic tota vetustas
Emicat, & legis clarior umbra tuae est.
Haec Patribus sperata dies, haec secula vidit
Eminus, & multum tunc oculata fides.
Tu, quod Tartarei diffringet colla colubri,
Magnaque fatorum robora, semen eris.
Thariades te vidit ovans: tu virgula Iessae,
Tu leo, Iudaeae spes rediviva tribus.
Virginei tu ventris onus, tu stella Iacobi,
Davidicaque puer progenerate domo.
Te dominum supplex, te regem nata Sionis
Nuncupat, & prisco non sine teste venis.
Cum sua morigerus portaret busta puellus,
Illa tui species busta fuere rogi.
| |
| |
Sanguineis cum laeta Pharos sua limina guttis
Tingeret, illa tuae mortis imago fuit.
Crebra Palaestino cecidisti victima templo,
Et typus effusi sanguinis unus eras.
Tu sanctum penetrale subis; tu vota sacerdos
Excipis, & populi tristia verba tui.
Quique dator vitae serpens trabe tollitur altâ,
Praevia venturae tollitur umbra crucis.
Sancte puer, non te genitoris conscia mater
Edidit, aut patrio sanguine foeta parens.
Non Mariae thalamum adspersit foecunda voluptas,
Qui genuit, coeli Spiritus ille fuit.
Sic tibi natales alij sine matre supersunt;
Hos tibi natales dat sine patre pater.
Nasceris intactâ melior de virgine proles,
Abluat ut cunas rex sine labe meas.
Nasceris, & Latiae gustas longa ocia Romae.
Auspicium pacis pax fuit ista tuae.
Altera bella silent, Sathanae dum bella resurgunt:
Et domito Stygius vincitur orbe Deus.
Nasceris, & tugurî congestum cespite culmen
Servitij pandit limina prima tui.
Haec coelum tibi fata parat, sed, maxime Iesu,
Paupertas alias spondet egena vices.
Sic Patri placuisse cupis dumque atria spernis
Splendida, coelestes Christe mereris opes.
Respice peccantem, frater sine crimine, fratrem:
Nec pigeat sorti condoluisse meae.
Respice, meque tui consortem sanguinis audi,
Nec pudeat carni condoluisse tuae.
Quas tibi tendo manus, quae supplex lingua precatur,
| |
| |
Quod tibi flecto genu, sanguinis omne tui est.
Sic tibi quae vitam, mihi lux feret ista salutem,
Mixtaque erunt cunis gaudia tanta meis.
|
|
Auteursrechtvrij