Poemata
(1628)–C. Barlaeus–
Auteursrechtvrij
[pagina 74]
| |
Scilicet haec abiens dederas promissa redemptor,
Solatus reditu tempora nostra tuo.
Nec iam vilis ades, vel iniqui victima mundi,
Abramidumque odijs dilacerande venis.
Quin trepidi adspicient clavo transfixa trabali
Brachia, & invidiae tot documenta suae,
Transfixumque latus, quod militis hauserat hasta,
Vltoremque tremet gens scelerata Deum.
Quam facies mutata fori est: quem fecerat antè
Terra reum, partes iudicis ille tenet:
Fitque reus iudex; testesque coarguit ipsos,
Qui modò mendaci pressus ab hoste silet.
Occupat augustum cum maiestate tribunal,
Quaeque prius latuit regia forma, patet.
Stat Caiphas, tantosque stupet perculsus honores,
Iamque suas discit nil valuisse minas.
Pontius Ausonij postponat Caesaris iram,
Et serò innocuum vult abijsse caput.
Cum subit illius tristissima noctis imago,
Somnia, sollicita coniuge, spreta dolet.
Omnis in adversas secessit machina partes,
Totaque stat facto terra dirempta suo.
Opposita est virtus sceleri, gens turpis honestae,
Et lateri pietas impietatis abest.
Quos tegit una nocens, hos laetior altera vultus
Explicat, haec coelos suspicit, illa timet.
Conscia mens ut cuique sua est, vel praemia gaudens
Concipit, aut taciti signa doloris habet.
Vna dies fati est: sed non tamen omnibus una.
Dissociat trepidos flebilis hora viros.
Non reges sua sceptra iuvant, milesque, ducesque,
| |
[pagina 75]
| |
Et, quae terruerant nomina, victa pavent.
Hic sua crudeles deplorant fata Nerones,
Et queritur fraudes trux Catilina suas.
Ille memor pavidae versans incendia Romae,
Illaesum foedo cernit ab igne Deum.
Hic patrijs dum dira focis arisque minatur,
Iam dolet infandos plus patuisse dolos.
Non Marium iam Sylla timet, reus adstat uterq́ue:
Nec genero indicat perfida bella socer.
Tarquinij, Brutique silent: ultrixque pudoris
Femina flagitio tristior ipsa suo est.
Et qui tela Iovis flammasque imitatur Olympi,
Iam nimis insanae despicit ausa manus.
Quique dies Latium Caesar digessit in annum,
Longius hunc fastis optet abesse diem.
Hîc quoque cui domitus regi non sufficit orbis,
Iam miser in toto possidet orbe nihil.
Spernit opes pauper Crassus, Capitolia Paulus,
Nec Cato se solitâ iam gravitate tegit.
Respicit, & spatijs aquilas desiderat amplis,
Nec, quae succurrant, agmina Drusus habet.
Spreta prius, serò metuit iam numina Poenus,
Torvaque contempti vindicis ora videt.
Stant dites, inopesque simul, doctiq́ue rudesque,
Miscentur tituli sordibus, arma togis.
Stant Strumae, iuxtaque Solon; cum consule fullo,
Nec sors ingentes disgregat ulla Duces.
Non haec audaces perturbent rostra tribuni,
Aut rigidum flectat lingua diserta forum.
Non hic fallaci iudex subvertitur aere,
Aut poterit causâ plus valuisse favor.
| |
[pagina 76]
| |
Tros, Italusque Deo nullo discrimine habetur,
Nec titulo pauper deteriore venit.
Qui vitas, scelerumque modos & crimina discit,
Nec prece, nec precio conveniendus erit.
Felices animae, quas fratrum flexit egestas.
Pauperies totum foenerat illa Deum.
Felices animae, captis miserescitis ultrò,
Istàque iam pietas aethere tuta manet.
Quae sitiens quondam petijt sibi pocula Christus,
Praebuit illa libens pocula vester amor.
Praebuit ille dapes, nudosque investijt artus,
Primaque laus aegris condoluisse fuit.
Nunc vos turba domos Superûm, sedesque beatas
Scandite, & Angelicis vivite mixta choris.
Profuit esse bonis. ista mer[c]ede labor̀at,
Hoc precium facti relligiosus habet.
At vos immites, agrestia pectora, turbae,
Qui miserûm surda spernitis aure preces,
Ite procul: vos tartarei domus atra profundi,
Vos manet inferni tristior aula Dei.
Sic fuit, & totus meritis discernitur orbis,
Quosque capit fines, hos sine fine capit.
|
|