Dichtkonst van verscheide stoffen

Aen Daphne, Op haer Paerlesnoer.

Pectora vel puris nivibus, vel lacte, tuámque
Complexo matrem candidiora Jove.

HA Daphne! als ik zie de glants, die d'holle baren
Van d' Indiaensche Zee uit hare schulpen baren.
Gebonden meermael om uw' witt' Yvoren hals,
'K zweer dan, dat niemandt ooit meer zou bekoren, als
Ghy waerde Nymph! vermidts de Goddelijke luister
Van d' aengename huit der Peerlen glants maekt duister:
Niet duister, midts haer glants zijn flikk'ren wel behoudt;
Maer door de glants uw's vels niet werden kan beschouwt.
Ik heb verscheiden-mael, onwaerdigh doch, mijn oogen
In 't byzijn over dwersch op hals en snoer getogen;
Maer zagh geen onderscheidt in 't minst van hals en snoer,
Als dat het blaeuw gestrael niet door de Peerlen voer,
Dat door uw' halsje kroop. Ha loffelijke aren!
Die met haer hemels blaeuw het witste wit verklaren.
Behalven Herderin, dat door uw' marm're keel
Mijn gretigh oor ontfingh veel zoeter mondt-gequeel,
Als ooit den Ithakois hoord' aen de mast gebonden,
Daer blaeuwte noch geluit wierd' in het snoer gevonden.
Der Peerlen luchtigh schijn wordt by u heel verpuft,

[p. 243]

 

Tot vreucht van my, nochtans maekt my het snoer verzuft;

 

't Komt uit het Meir, dies vrees ik, dat de gantsche koude

 

Des ongestuimen dieps noch by zich heeft behouden,

 

En u dat mede-deelt. Wel hoe heeft Venus meê

 

Tot Moeder niet de koud' en groen bekruifdè Zee,

 

En nochtans isse warm; ja d'oorzaek van ons hetten.

 

'k Vertrou mijn Nymph, ghy zult u ook aen 't snoer niet setten,

 

Al maekt het u vol koud', al ist een zein van koelt,

 

't Maekt nochtans, dat het snoer op 't hooghst' uw' warmte voelt,

 

Zoo wordt 't snoers koud gedoodt; en ik wil dan mijn leven,

 

En sterven t'eenemael in uw' behoedingh geven.

 

Ach zagh ik eens die tijdt, ach zagh ik eens die dagh,

 

'k Waer blijder, of voor my den Hemel open lagh!