|
| |
Droom.
Sed tua cur nobis pallens occurrit imago?
Cur venit à verbis multa querela tuis?
Excutior somno: simulacráque noctis adoro.
Maer waerom komt uw' beeldt mijn geest zoo bleek bestoken?
Hoe komt 'er zoo veel klaghts uit uw' verflaeude keel?
'k Schiet uit mijn slaep, en bid de valsche Nacht gespooken,
DE laetst verleden nacht was nauwelijx vertrokken,
Verlatend' 't Star gewelf met zwart en nare rokken,
Als 't bloozend' morgen-roodt tijnghdraeghster van het licht,
Vertoond' haer roozen pruik en helder geel gesicht,
Doen my de Godt des slaeps viel domm'ligh in mijn oogen,
En heeft met groote kracht de leden toegetogen.
Dat oogh, dat d' heele nacht geen slaep en had gezien,
Kost nu in 't krieken van den dagh geen slaep ontvliên.
| |
| |
't Gedacht op Daphne vast gemetzelt, had verdreven
De vaek, waer van ik my nu moest gevangen geven.
Nau waer ik in de rust, of strax zoo werd gebraght
De zoete beeltenis van Daphne in 't gedacht:
'k Genoot de meeste vreucht, die ooit een mensch op aerden
Gesien heeft, die ik ooit hiel voor de grootste waerde.
My docht 'k zat over haer en starden in 't gestrael
Haer 's ooghs, dat overtreft 't gestarnt' aen 's Hemels zael.
Met d' hooghst' eerbiedingh kust' ik dan haer wassen handtjes,
Dan weder van haer mondt de roo koralen rantjes,
Dan hare koontjes, daer het roode Roosje stondt
En bloosd', en geurde op een witte Leeljen grondt.
Dan haer Yvoren hals doorstraelt met blauwe stralen,
Waer van, ach! waer van ik mijn lippen niet kond' halen,
En elken kusje was vermenght met zoet gevley,
En neffens 't droogh gesteen met 't vochtige geschrey.
En als ik van mijn min klaeghd' en haer hardigheden,
Docht my, dat zy my met een wenk verzeek'ringh dede:
Dat zy niet meer zoo stuers zoud wezen noch zoo straf;
Waer van de voortgangh my zoud helpen in mijn graf.
Dus veer was 't noch vol vreucht, vol lusten en vermaken
(Maer Goôn zal ik niet eens volkomen vreughden smaken!)
Siet Daphne die wordt bleek en zijght van flaute neêr.
'k Verschrik, de slaep vertrekt! ik voel vast gints en weêr;
'k Rijs over eind', en zoek mijn Nymph met handt en oogen;
En loof ter nauwer noodt noch, dat ik ben bedrogen,
Bedrogen! ja en neen, bedrogen in mijn vreucht?
Doch niet bedrogen in mijn uitterst' ongeneucht.
Het goed' bedrieght ons staegh; maer nimmermeer het quade.
Haer bleekt, haer zwijmingh heeft haer ziekte kennen raden,
Waer meê zy op de tijdt mijns droomens is bevaen,
Gelijk ik naderhandt heb dezen dagh verstaen.
Ha Goden zijt ghy steets zoo zonder mede doogen!
Dat wy volkomen vreught hier nooit genieten mogen,
| |
| |
Ja ook geen schijn van vreught, ten zy die zy deurspekt
Met 't geen dat tot ons hooghst' en grootst' bedervingh strekt.
De vreught was maer een schijn, indien de droevigheden
Ook waren maer in schijn, dat kond noch zijn geleden;
Maer dat voor vreughdens schijn men ware droeffenis
Genieten zal, vraegh ik u of het reed lijk is?
Mijn Nymph heeft niet verdient, wat wilt ghy haer doch plagen?
Indiender is misbeurt, laet ik de straffen dragen,
En wacht u snelle doodt, dat ghy uw' prikkel toont
Aen 't schoonste lijf, waer in de eelste ziele woont.
Admetus kost wel eer en licht zoo veel verwerven,
Dat zoo 'er iemandt waer, die voor hem wilde sterven,
Hy vry zoud wezen van de doodt, tot eens den dagh
Des afgestorvens op zijn afgeleefdens lagh.
Spaert zoo mijn waerdste ook, 'k wil willigh voor haer dalen
In Plutoos duister huis, en dicht bedremde zalen,
Eer ghy haer stieren zoud' d' afgrijsselijke doodt,
Door uwe noodtlot, in des aerdtrijx zwerte schoot.
Maer Goden dat ghy woud (niet dat ik u juist wetten
Als 't geen ik boven stel te volgen wil voor zetten)
Haer sparen en my ook zoo zoud mijn dankbaer hart,
Waer meê ik om het best mijn mede schepzels tart,
U stadigh dankbaer zijn, en ik zoud op d' autaren
Van uwe Godtheidt veel geschenken u vergaren
Na mijn vermogen, want ik weet dat hy behaeght
U zoo wel, die de wil, als die de doenten draeght.
En teek'nen mijn geschenk met deez' twee zoete regels
Van mijne dankbaetheidt wel bondigh vaste zegels:
Dit schonk hier Tyter, om dat hy zijn Daphne vondt
Vry van de bleeke doodt, die op haer lippen stondt.
|
|
Auteursrechtvrij