Dichtkonst van verscheide stoffen

[p. 246]

Tweede Droom.

Somnia Fallaci ludunt temer aria nocte.

LAetst quam ik van mijn Nymph, zoo ik de meeste nacht
In zoete minne-praet en klacht had deur gebraght;
Den Dageraet begon haer roozen pruik te toonen,
En met haer helle glants den Hemel te verschoonen;
Doen ik my nederleid daer 't ruisschen van een stroom
Deê sluim'ren mijn gezicht, en hielp my in een droom.
My docht, dat eene lind' zijn groene lof uitbreide,
En over 't gantsche veldt zijn dikke takken spreide,
En maekt' een lommer, daer al d' Herders van het woudt
Haer Nymphjes vleiden met een aengename kout.
Met kijk ik na de boom en zie daer op de takken
Een Duifjen zitten, dat ik meende te verlakken.
Ik steegh te boomwaert op, en quam by 'tzoete beest,
En streek het over 't lijf; het scheen in 't eerst bedeest:
Maer liet zich naderhandt ruim zoo vrymoedigh vinden,
Wanneer het diertjen zagh dat ik 't van harten minde.
Terwijl ik bezigh ben en streel het lieve dier,
En koester't in mijn schoot, hoor ik een groot getier,
En zie een Arendt van der boomen top afdalen,
En my het waerde pandt, het Duifje, weêr af halen.
Ach jammerlijk verlies! hy vloogh daer meê om hoogh.
Ik die met 't lijf niet kond, most volgen met het oogh,
En met een zoet verzoek, wat klachten dat ik dede,
Wat bidden dat ik bad, gegront op goede reden,
Was al vergeefsche moeit. Hy droegh het in zijn nest,
En deed het daer veel goets, en heeft het wel gemest.
Een Kuikendief terstond scheen om een prooi te vliegen,
En meend' den Arendt met 't mom-aenzicht te bedriegen
Van goe genegentheidt, en zocht den Arendt aen,

[p. 247]

 

En bad hem, dat hy doch het Duifjen af zoud staen.

 

Den Arendt scheen alreê met twijffel ingenomen,

 

Vertrouwend' op zijn woordt; maer 't dier begost te schromen,

 

Vermits het wist waer dat die vogel quam van daen,

 

Daer hy een ander gaey had zoeken aen te slaen.

 

En zoo de wal ontgingh hem hielde aen het vlot gras;

 

Maer 't veinzen wierd' bekent, door dien hy al te bot was;

 

Want als het jonge-spel was by de boom vergaert,

 

Wierd zijne doenten op een prik geopenbaert.

 

De Slaep, de Duif, en al, zijn strak gelijk verdwenen,

 

En een Tyrezias is my terstond verschenen,

 

Die zeide Herder let: het Duifjen is uw' lief,

 

Uw' medeminnaer is den rechten Kuikendief,

 

Maer d' Arendt wie is die? gelooft zy heeft geen nader,

 

Wie voert dat Wapen als de name van haer Vader.

 

Doch ghy weest niet verzuft, houdt aen hy is beleeft,

 

Houdt aen ik wed, dat hy u noch zijn Dochter geeft.