Dichtkonst van verscheide stoffen

Aenspraek aen Daphne.

DE Meester van de Min en Schutterlijke jongen
Heeft zijn Corinnaes naem en lof wel vaek gezongen.
Horatius die heeft wel eer gezwegen niet
Van Lesbia zijn lief. Catullus niet en liet
Te roemen van 't gelaet, te roemen van de schoonheidt
Van zijn geliefde Vrouw. Tibullus ook ten toon leidt
Zijn Delia, en prijst haer tot den Hemel toe.
Propertius die wordt te schrijven nimmer moe
De schoonheidt zijns vriendins; en maekt vast met zijn schrijven,
Dat Cinthia zijn lief onsterfelijk zal blijven.

[p. 248]

 

Ons Nederduitschen Heins zeidt van zijn Phyllis veel.

 

Een ander komt weêr om en prijst van deel tot deel

 

De schoonheidt van zijn lief, van Cloris d' Herderinne:

 

Maer my komt Daphnes beeldt staegh spelen in den zinne.

 

Haer looft mijn penne staegh, zy heeft mijn droevigh hart,

 

In 't cierelijk gekrul haer lieven hairs verwart.

 

Het lieffelijk gezicht, de glinsterende polen,

 

Die in haer voorhooft staen, die hebben my ontstolen

 

Mijn ziel en al mijn zin: haer lieffelijke mondt,

 

(Daer Flora aldereerst haer zoete reuk in zondt)

 

Haer witten marmer hals; haer zilverwitte handen;

 

Haer lippen als korael; haer klein yvoren tanden;

 

Haer vlugh en nette gangh; manierelijk gelaet;

 

Haer hoogh begaeft verstand; haer reden wijze praet

 

Heeft my gevangen heel, en door uw' groot vermogen

 

Hebt ghy my lieve Nymph tot in uw' dienst getogen.

 

'k Heb Daphne aldereerst op u mijn liefd' geleidt;

 

U zal ik minnen ook tot dat mijn ziele scheidt

 

Van deze aerdtsche romp, tot dat het broosche leven

 

Door ouderdom of ziekt' mijn lichaem gaet begeven.

 

Al waerdt ghy Nymph zoo stuers gelijk de wilde Zee,

 

Zoo onbeweegelijk, als ooit een rotsche deê,

 

Zoo zal ik even wel geduldigh, Daphne, lijden,

 

En my in uwe dienst tot allen tijdt verblijden,

 

Tot dat ghy in het laetst noch met verwond'ringh zeght,

 

Wat draeght hy trouwe min! hoe lijdzaem is die knecht!

 

'k Vertrouw niet Daphne, dat ghy zult aen my betoonen,

 

Dat in zoo lieven beeldt, als ghy, zoud kunnen woonen

 

Een onbeweeghlijk hert, en zulk een stuers gemoedt,

 

Dat vele minnaers in haer hoop verflauwen doet:

 

Maer dat ghy zult aen my meedoogentheidt bewijzen,

 

Daerom zal ook mijn pen uw' Nymphje altijdt prijzen;

 

Al 't gene dat ik dicht, al 't gene dat ik schrijf,

 

Is Nymph alleen om u, wiens trouwe slaef ik blijf.