Een behagen aen Daphne, als zy zat en steef.
GIster gink ik Daphne groeten,
Die ik vond haer lusjes boeten
In het geen, zy noodigh acht
Tot de zoete vrouwe dracht.
z' Had wat lapjes van fijn linnen,
Die in witheidt overwinnen
't Iongh-gewolde bleetend'vee,
En de versch gevallen snee:
Doekjes, daer niet op en schorten,
Gingh zy noch met water storten,
En heeft noch daer op geplenght
Tuigh van wit met blauw' gemenght:
Doe dit in de handt gegrepen,
En de vuisten toegenepen,
Door haer vingers henen droop.
'k Docht, ik geef u dat vermaeken,
Zoo 'k maer aen de lieve kaeken
Van mijn Daphne hangen magh,
't Zoetst', dat ooit de wereldt zagh:
Als ik maer de zoete roozen,
Die aen hare wangen bloozen,
Op een witte marm're grondt,
Magh bedouwen met mijn mondt.
Nu mijn waerdst', onz' oude lusjes
Geef ik u met duizent kusjes
Aen uw' wassen rechter handt;
Duizent aen de slinker kant;
Duizent aen de ebbe boogbjes,
Boven uwe lokkend' ooghjes;
Duizent aen uw' voorhoofts vel;
Duizent krijght uw' neusje wel.
Maer wat's dat, mijn lieve leven,
'k Bidje wilt mijn tant vergeven,
Dat hy in uw' halsje kleeft,
En daer blauwe tekens geeft:
Breekt hem uit, en wilt hem leeren,
U in 't kussen te bezeeren,
Eer dat ghy my haten zoudt,
Tot mijn onschult, en zijn fout.
Laet ik weêr uw' hals omvamen,
Laet nu worst'len onze aemen
t' Zien, wiens ziel, dat meester blijft,
En des anders tot zich drijft.
Ach! mijn ziel is my ontogen,
Dieffegh geef mijn zieltje we'er,
Of ik zijg van flauwte ne'er,
Zoo zoo, wilt u ook wat buigen,
'k Zal nu aen uw' lipjes zuigen,
| |
Auteursrechtvrij