|
| |
Voor en tegen de Jalouzy.
NAdien ghy in een redenstrijdt
Nu met malkaer gekomen zijt,
En wilt, dat ik uw'rechterzy;
Zoo zeght, wat is de Jalouzy?
Het is een quellingh in de mensch,
Om dat hy niet alleen na wensch,
Genieten magh het geen hy mint,
Of 't is een quel, om dat hy vint,
Dat iemand ook zijn handen slaet
Na 't geen, daer hy zoo hard na staet.
Ik ben te vreên ik hou 't daer voor.
Zeer wel, dit zy u dan een spoor;
Houdt beide hier uw' reden in.
Gy Tyter zeght, dat in de min
De Jalouzy van nooden is,
En Damon houdt dat voor een mis.
Een ieder were van uw' tweên
Zijn zeggen nu met goede reên.
Ik legh mijn ooren in de week,
Op dat ik een goet oordeel spreek.
Wel Damon zijt ghy zoo een kindt!
Wel Damon zijt ghy noch zoo blindt!
Weet ghy niet, dat de liefde by
Zich, altijdt heeft de Jalouzy?
'k Zeg d' aerd niet een trouw minnaer heeft,
Die niet vol Jalouzy en leeft:
| |
| |
Op dat ik toon met meer bescheit
Het geen, ik u hier heb gezeit,
Zoo let op deze sluitreên wel,
Die ik tot mijn bevestingh stel.
Zagh iemand ooit wel min, waer uit
Geen over groot begeren spruit?
'k Meen neen; want ziet, dit is de min,
Een groote neigingh in ons zin,
Tot zulken eenen, die men niet;
Of die men niet genoegh geniet.
De liefde die is met het geen
Hy heeft zijn leven niet te vreên;
Maer tracht altijdt na vorder goet,
Dies hem terstond een hoopje voet;
Dit hoopen heeft staegh by hem staen
Een groote vrees, van niet t' ontfaen:
Want hoop en is geen zeekerheidt;
Dus vreest men, dat men werd ontzeit,
En deze vrees baert Jalouzy.
Want alzoo haest daer iemand by
Mijn Nymph is, vrees ik, dat hy magh
Ontrekken 't geen, daer ik op zagh;
Of dat hy 't my alreê ontgaet,
Terwijl hy met mijn waerdste praet.
Dat brenghje zeeker deftigh uit:
Want achtervolgend' uw' besluit,
Hebt ghy geen liefd' die in u woont,
Die geen quaet achterdenken toont.
Jaloersche minnaer ghy en zijt
Voorwaer niet waerdt, dat g' iemand vrijt:
Onwaerder noch, dat u een Vrouw,
Zoo zoeten dier, beminnen zou.
Blijkt niet genoegh, dat ghy niet mint,
Als ghy zoo vol Jaloersheidt zint;
| |
| |
Quaet achterdenken baert altijdt
Een vreemd' gedacht, een groote spijt,
En uit zoo grooten spijt ontstaet
Een gramschap, die niet licht vergaet;
En op den Ionghman niet alleen;
Maer ook niet weinigh op die geen,
Die zoo men snorkt, zijn ziel, zijn zin,
Getrokken heeft tot hare min.
Zeght lieve roemt een minnaer niet
Te staen in zijn vooghdess' gebiet?
Te hangen aen haer lief gemoet?
Te willen doen, al 't geen zy doet?
Ik neem zy mint hem, is 't niet wel?
Waerom verwekt ons dan een quel;
Een gramschap, en een quaet gedacht?
Heeft zy haer eigen zin volbracht,
Haer wil moet ons wil wezen; maer
Hoe veer is het met u van daer;
Ghy vloekt, gy raest, gy wenscht het wijf,
Wel hondert dit, en dat, in 't lijf.
Ey zeght, heeft rechte liefde plaets,
Daer iemand maekt zoo veel gelaets?
Ho ho! ghy trekt het al te veer;
De Jalouzy die doet wel zeer;
Maer niet zoo heftigh als ghy blaest.
Behalven als men meerder raest.
Ik zegh, dat onder het gevry
Zich veeltijdts voeght de Jalouzy.
Ik geef uw' alle bei gelijk
Zoo dat hier niemand d' eer en strijk.
Doch in de vryery zegh ik u tot besluit
Wordt d' een door Jalouzy veel meer, als d' aêr gebruit.
|
|
Auteursrechtvrij