Gedichten. Deel 4

Aan mijn Jonathan, op het gedenkfeest onzer vijftigjarige vriendschap, na 't verlies van een gemeenschappelijken vriend.

Och, blijf nog wat!

Zoo velen zijn verdwenen;

[p. 164]

 

't Wordt op ons pad

 

Zoo ledig, om ons henen.

 

Och, blijf nog wat!

 

 

 

Wij waren jong,

 

Toen wij elkaar ontmoetten.

 

Gij zongt, ik zong

 

Om 't bruisend hart te boeten.

 

Wij waren jong.

 

 

 

Een zelfde werk

 

Eischte onze mannekrachten,

 

Die wij der Kerk

 

Met vreugd ten offer brachten,

 

In 't zelfde werk.

 

 

 

Wij werden oud -

 

't Verwelken komt na 't bloeien -

 

Maar nog niet koud

 

Voor wat ons eens deed gloeien,

 

Al werden we oud.

 

 

 

En zoet noch zuur,

 

Bij jong zijn of verouden,

 

Bracht nooit een uur,

 

Dat wij elkaar mistrouwden,

 

Bij zoet of zuur.

 

 

 

Voor ons verbond

 

Zijn vijftig jaar verloopen.

 

Is daar nog grond

 

Op langer tijd te hopen

 

Voor ons verbond?

 

 

 

't Zij naar Gods wil,

 

Wij hadden nooit iets te eischen.

 

Wij zullen stil

 

Vaneengaan en verreizen,

 

Zoodra hij 't wil.

 

 

 

Toch wensch ik dat

 

Aandoenlijk uur verschoven;

 

Het ‘Blijf nog wat!’

 

Komt telkens weder boven.

 

Och, blijf nog wat!