Gedichten. Deel 1

Belzazars gezichte.

Van zijn satrapenstoet

Omringd, zat daar de koning;

De lampen spreidden gloed

Bij stroomen door zijn woning;

't Gewijde vaatwerk blonk

Voor 't oog van die er brasten;

Jehova's tempelpronk

Moest heidenen vergasten.

Maar in dat dartel uur,

Bij 't schittren van de wijnen,

Daar zag men op den muur

De hand eens mans verschijnen.

Een enkle hand, niets meer,

Bewoog zich voor elks oogen

Vier woorden schreef zij neer,

En dreigde, en was vervlogen.

De koning, bleek van schrik,

Doet straks den feestgalm stillen;

Staroogend staart zijn blik,

[p. 135]

 

Zijn stem en knieën trillen.

 

‘Mijn wijzen! treedt hervoort!

 

Genaakt, mijn wichelaren!

 

Wat koningsvreugde stoort

 

Moge uwe mond verklaren!’

 

 

 

De wijzen staren 't aan -

 

Hun wijsheid moest bezwijken!

 

Het schrift blijft onverstaan

 

En onheilspellend prijken.

 

Dit raadsel is te hoog,

 

Te machtig veel zijn sommen!

 

De zieners sluiten 't oog,

 

De wichelaars verstommen.

 

 

 

Een vreemde in zijn paleis,

 

Een balling, jong van jaren,

 

Verneemt des konings eisch.

 

Hij kan Gods schrift verklaren;

 

Hel blonk der lampen pracht,

 

Luid heeft hij 't schrift gelezen;

 

Hij las het in dien nacht,

 

Des morgens was 't bewezen.

 

 

 

‘Bélzazars tijd is daar!

 

Zijn koninkrijk verslonden!

 

Hij, aan Gods evenaar

 

Getoetst, te licht bevonden!

 

Het graf, zijn rijk voortaan!

 

Een lijk-, voor staatsiekleeden!

 

Zijn troon, den Perziaan!

 

Zijn grootsche stad, den Meden!’