Gedichten. Deel 1

Gij, weenen bij mijn graf?
(1809.)

Gij, weenen bij mijn graf? Vriendin,

Herhaal die woorden voor mijn ooren!

Doch zoo ze u aandoen, houd hen in!

Ik mag uws boezems rust niet storen.

Mijn hart bezwijkt, mijn hoop is heen,

En 't bloed kruipt ijskoud door mijn aderen;

En als ik sterve, gij alleen

Zult met een zucht mijn rustplaats naderen.

Mij dunkt, een flikkering van troost

Schijnt door mijn neevlen heen te breken;

Het leed mijns harten wordt verpoosd,

Wanneer ik op uw deernis reken.

Gezegend vocht, door u geschreid

Om wie sinds jaren niet meer weende!

Die dauw heeft dubble dierbaarheid

Voor hem, wien 't leed sinds lang versteende.

[p. 142]

 

O teedre vrouw! mijn hart was teer

 

En zacht als 't uwe, in vroeger dagen;

 

Nu treft de schoonheidzelf 't niet meer;

 

't Gevoelt alleen zijn jamm'ren knagen.

 

 

 

Gij weenen bij mijn graf? Vriendin,

 

Herhaal die woorden voor mijn ooren!

 

Doch zoo ze u aandoen, houd hen in!

 

Ik mag uws boezems rust niet storen.