Gedichten. Deel 3

[p. 1]

Gemengde gedichten.
Derde bundel.

Verwachting.

Van der bergen steile wanden

Storten, met luidruchtig klateren,

Met een onverduldig branden,

Met onwederhoudbren val,

Alle Wateren

Zich in 't dal;

Daarop scheiden

Zich de vloeden,

Om de landen door te spoeden;

Daarop spreiden

Zich de stroomen,

Langs verscheiden

Bed en zoomen;

Daarop breken

Honderd beken,

Met een daverend geluid,

Haastig uit;

Zij doorkruisen

Zonder rust

Alle streken,

Iedre kust,

Zij doorbruisen

Alle landen,

Zij bereiken alle stranden,

Zij doorvorschen alle hoeken:

Om den God der aard te zoeken.

En de vlammende Gloed

Treedt, zooras hij ontwaakt.

't Lage dal, waar hij blaakt,

Met den vurigen voet,

En schiet lijnrecht omhoog

Naar den oppersten boog;

En zijn hoornige kop.

Immer hooger gestrekt,

Scheurt het wolkenkleed op:

Of hij den Heer van den Hemel ontdekt.

En de Aarde schaart, als stille wachten,

De reuzenbergen op hun post,

Door jaar- noch eeuwkring afgelost,

[p. 2]

 

Wier kruinen ijs en sneeuw bevrachten.

 

Zij zien op, zij zien uit

 

Naar het Oost, naar het West, naar het Noord, naar het Zuid,

 

Bij dagen,

 

Bij nachten,

 

Bij stormen, bij stilte, bij bloei, bij verval.

 

En vragen

 

't Heelal,

 

Of de groote Wereldrichter dan niet eindlijk komen zal!

* Dit stukje, onder den naam van Perzische Wereldbeschouwing, in den Muzen-Almanak van 1849 opgenomen, is ontstaan uit de lezing van het volgende in von schubert's Geschichte der Seele (S. 59):

‘Die Wasser, so sagt ein alter persischer Spruch, sie rauschen vom Gebirge herab und eilen hinaus in alle Lande, suchend ob sie den Herrn der Erde fänden; die Flamme des Feuers, sobald sie erwachet, schaut den Boden nicht mehr an, sondern geraden Zuges richtet sie sich empor zum Himmel ob sie den Herrn des Himmels erblicken möchte; die Erde, sie hat hier, sie hat dort die hohen Warten der Gebirge aufgestellt; diese ragen weit empor und schauen sehnend hinauf und umher, ob der Richter der Welt noch nicht komme?’