Korenbloemen

[p. 18]

Weent niet over my.

Jezus wordt weggeleid:
Heilige Onnoozelheid!
Is daar geen deugd of eer
By Jood noch Heiden meer?
Is daar geen moed of kracht
Dan by de helsche macht?
Druischt niet een enkle stem
In tegen 't: ‘Weg met hem?’
Barst niet een menschlijk hart
Los in een luide smart,
Uit in een raauwen gil?
Zwijgt ook de hemel stil?

[p. 19]

 

Valt, op dees onweersdag,

 

Nergens een donderslag?

 

Gaat door de onreine lucht

 

Zelfs niet een bange zucht,

 

Die voor den Heilge spreekt,

 

En de onschuld wreekt?

 

 

 

Jezus wordt weggeleid:

 

Heilige Lijdzaamheid!

 

Gy draagt de doornenkroon:

 

Zy stond u schoon.

 

Gy torscht het kruishout nu:

 

Die last verheerlijkt U.

 

Gy kunt niet schooner zijn

 

Dan in uw hoogste pijn,

 

Doende den diepen grond

 

Van uwe liefde kond;

 

Maar wie heeft oog of hart

 

Voor deze schoone smart?

 

't Woedend gepeupel niet,

 

Dat zijn profeet verstiet,

 

Dat zijn onschuldig bloed

 

Over zich komen doet,

[p. 20]

 

Noch ook de krijgerstoet,

 

Die 't plengen moet....

 

Stil! In der Vrouwen drom

 

Gaat een gemompel om;

 

Stil! Uit der Vrouwen rei

 

Meldt zich een luid geschrei,

 

Dat Jezus eer bewijst...

 

Hoor, hoe het rijst!

 

 

 

Jezus wordt weggeleid:

 

Heilge Barmhartigheid!

 

Minst over eigen smart

 

Bloedt hem het hart.

 

Als hy de Sioniet'

 

Over hem weenen ziet,

 

Vall' hem zijn kruis ook zwaar,

 

Hy weent om haar.

 

Want, over kruis en dood,

 

Ziet hy haar bangen nood,

 

Hoort hy haar jammerklacht,

 

Radeloos voortgebracht:

 

‘Heil der versmade maagd,

 

Die geenen man behaagt!

[p. 21]

 

Zalig de dorre schoot,

 

Nimmer van kinde groot!

 

Bergen verplet me vrij!

 

Heuvlen stort over my!...’

 

En die ten kruisberg gaat

 

Spreekt met een zacht gelaat:

 

‘Klagende Sioniet'!

 

Ween over Jezus niet;

 

Maar zoo gy weenen moet,

 

Ween om uw eigen bloed!

 

Stort om Jeruzalem

 

Tranen - met Hem!’